Kerker

'Ik maak je wel wakker' sprak ze sussend terwijl ze hem aan keek met een onderzoekende blik in haar ogen.

'Nee, het hoeft echt niet.' Zei hij eigenwijs en keek even naar de traillies. 'Ik blijf wel wakker. Het deed nog steeds pijn, maar dit was leefbare pijn.

Bree knikte terwijl ze de zachte tonen nog een paar keer zong. Haar ogen werden langzaam weer de kleur van de maan, het vervelendste. 'Let niet op mijn ogen' murmelde ze tussen door.

Elliot had niks gemerkt en keek er nu expres naar. 'Hoezo? Ze zijn prachtig.' Hij voelde zich wel wat slapper, maar slapen zou hij echt niet. Niet nu, niet met die bewaker in de buurt.

Al snel keek Bree weg. Ze vond het niet fijn als iemand er express naar keek. Iets zachter sloeg ze nog een paar tonen aan terwijl ze naar de muur staarde.

Elliot stapte rustig van haar weg en ging weer tegen de muur aan zitten. 'Sorry, ik wil niet dat je je ongemakkelijk voelt.'

'ik wil gewoon niet dat je naar mijn ogen kijkt' zei Bree zachtjes. Ze krabbelde overeind en liep langzaam naar de trailies toe waar ze naar staarde.

'Het spijt me.' zei hij haar zacht en ging een beetje onderuitgezakt zitten.

'geeft niet'' murmelde ze op een zacht zingende toon. Ze boog haar hoofd voorover tot ze tegen de tralies aan kwam en zo bleef ze staan.

Elliot pakte een steentje en gooide het omhoog en ving het weer. Dit herhaalde hij een aantal keek en keek verveeld naar het steentje.

Langzaam liet Bree haar lichaam op de grond zakken terwijl ze voor zich uit bleef staren. 'Laat je de volgende keer niet weer in elkaar slaan' zei ze ten slotte.

'Liever ik dan dat ze jou in elkaar slaan.' Zei hij en keek even naar haar. 'Dat vertik ik.'

'Doe nou niet, ik ben je nog verschuldigd van de rotzooi in de bar, waarom zal je dat dan doen?' vroeg ze zachtjes. 'Stel u voor, anders was ik ook alleen geweest als u niet was gekomen'

'Ik vind dat mannen het recht niet hebben om een vrouw aan te vallen.' Zei hij en keek naar de grond. 'Ik leef om klappen op te vangen en dit is niks nieuws.'

'Daarvoor leefd u niet' zei ze zachtjes. Ze legde haar hoofd op haar knieën neer en sloot ten slotte zuchtend haar ogen.

'Sinds ik hier ben leef ik daar wel voor. En zeg alsjeblieft je, want ik voel me anders zo oud.'

'Oke' murmelde Bree zachtjes.

~~
tijdsprong?

Ja, aan jou de eer.

Bree zat met haar rug tegen de muur aan terwijl haar ogen bijna van vermoeidheid dicht vielen maar ze wou ze open houden, in de verte hoorde ze voetstappen. Zeker weten weer een bewaker. Een zucht rolde over haar lippen heen.

Elliot was inmiddels in slaap gevallen. Hij kon er ook niks aandoen dat hij moe was. Hij lag er lekker vredig bij.

De bewaker keek een beetje rond en liep ten slotte de kerker in waarna zijn zware stem luide. 'Honger?' vroeg hij met een grote glimlach.

Bree keek op toen ze de bewaker hoorde en ze zuchtte.

Elliot sliep heerlijk door en had niks door van de bewaker.

Bree liet de naamlozejongen mooi slapen en knikte ten slotte hoopvol naar de bewaker, uiteindelijk gooide hij een appel op haar hoofd. Om dit keer de aandacht van hem af te lijden trok ze een boos gezicht.

Elliot sliep gewoon door. Hij was echt uitgeput.

De bewaker bleef er van genieten merkte Bree waarna hij zijn knuppel trok. Haar ogen werden even groot, maar ze liet Elliot slapen. De bewaker trok haar soepel omhoog en gaf haar een klap in haar maag. Daarna liet hij haar los, waardoor ze op de grond neer knalde en gooide hij een appel tegen Elliot aan. Al snel verliet hij de kamer weer.