Kerker

'Je noemt het geen wereld, een cultuur. Een cultuur waar ik maar al te graag naar terug wil en ja ze zijn er nog' zei ze terwijl ze nog harder in de grond begon te knijpen om de tranen weg te houden.

Elliot hief ontschuldig zijn handen op. 'Sorry, ik wou je niet beledigen.' Zei hij en keek haar verbaasd aan. Hij kroop rustig naar haar toe en pakte haar hand. 'Rustig, we hebben het wel over iets anders.'

'Dat snap ik, maar ik denk niet dat je ooit echt de cultuur zult begrijpen als je het nooit een dag hebt mee gemaakt' zei ze zachtjes. 'In de cultuur zag je hoe je eigen vader stierf of je moeder of iemand waar je van hield omdat je niet wist van ziekenhuizen, als je er wel van wist kreeg je zwijgplicht' sprak ze ten slotte zuchtend.

Elliot kneep zacht in haar hand. 'Hou op, ik wil het niet meer weten. Ik wil je niet droevig maken.' Zei hij en pakte haar andere hand ook vast.

'Nee, je vroeg er na en volgens de regels van mijn cultuur hoor je dan alles te vertellen' zei ze zachtjes terwijl ze haar ogen dicht kneep. 'Ik heb ook mijn vader zien sterven, mijn moeder ook. Maar daarvoor had ik zwijgplicht voor zes jaar. Ik heb gezien hoe mijn moeder ziek werd, stierf terwijl ik van de ziekenhuizen wist. Ik zag hoe mijn vader door mensen die niet in onze cultuur leefden werd geslagen en zo werd gedood.' zei ze zachtjes

Elliot schudde zijn hoofd. 'Ik wil het niet meer horen. Ik wou alleen je cultuur weten, niet je verliezen.' Zei hij en drukte zijn handen tegen zijn oren als verduidelijking van zijn woorden.

Bree keek niet eens, ze snapte het al. Zo bleef ze half op de grond liggen terwijl hij haar handen beet had. 'Weet je? zo is mijn cultuur, zo gaat elk kinderleven. Dood van je ouders' zei ze zuchtend.

'Ik wil het niet weten.' herhaalde hij. 'Vertel me liever iets vrolijks.'

'Konijnen die huppelen door een bloemenveld' murmelde Bree zachtjes, meer wist ze niet uit te brengen.

'Ja, dat gaat al de goede richting in. Ga door, vertel nog eens iets.' zei hij en trok zijn knieën op.

Bree fronsde aldoor maar door. 'Vredige velden waar over je uren kan lopen zonder je ook maar te vervelen, waar de wind voor verkoeling zorgt met een meertje dicht bij?' zei ze

'Wat heeft het meertje voor betekenis in je gedachten?' Vroeg hij en keek haar geïnteresseerd aan. Dit was stukken beter dan haar verleden.

De frons werd alleen nog maar breder. 'Rust denk ik' zei ze zachtjes terwijl ze toch weer haar ogen opende.

'Niet denken maar weten.' Zei hij en glimlachte. Ze deed het beter dan hij had gedacht.

'Rust, weet ik' verbeterde Bree zich zelf zachtjes.

Elliot glimlachte en kroop naar de muur waar hij tegenaan ging zitten.

Bree keek omhoog de kerker in, langzaam veranderde alles voor haar ogen. Ze herkende het, alles flitse net zoals de eerste keer toen ze in een auto zat voor haar ogen langs. Het beeld van haar vader, het beeld van haar moeder voor ze stierf. Ze kneep haar ogen dicht, zo hard als ze kon waardoor de frons weer tussen haar wenkbrauwen in kwam, maar de beelden spookten door. Het veld, bloed, jacht, vader, moeder, dood, de eerste auto, de reis hiernaar toe. Alles.

Elliot zuchtte en stond op. Hij liep naar de tralies en pakte de spijlen vast. 'Ik vind dat deze straf wel lang genoeg duurt.' Riep hij, maar dacht eigenlijk niet dat iemand het zou horen.

Met een rare schoot schoot Bree overeind terwijl ze direct haar knieën op trok, even had ze helemaal niks meer door van Elliot. Ze zuchtte terwijl ze de beelden hun gang liet gaan.

Elliot begon rustig te tikken en keek een keer om of te zien of ze het niet irritant vond. 'Gaat het wel?' Vroeg hij haar. Ze zag er niet helemaal normaal uit, voor zover dat in een kerker kon.

Bree opende haar ogen en had echter nog niet echt wat door van Elliot, levenloos staarde ze voor zich uit, bloed.

'Bree, wat is er?' Vroeg hij en liep naar haar toe. 'Gaat het wel?' Hij ging naast haar op zijn knieën zitten en wreef bezorgt over haar rug.

Pas toen Bree iets op haar rug voelde had ze de helft van zijn vraag maar door gekregen. Ze keek moeilijk naar de muur, maar ze zag de helft niet eens. 'Ehm' murmelde ze zachtjes.

'Wat is er aan de hand?' Vroeg hij en keek haar nog steeds onderzoekend aan.

Bree schudde met haar hooft heen en weer en dacht even na, pas toen werd alles weer helder voor haar ogen. 'Leg ik je later wel uit' wist ze uit te brengen.