Kerker

Elliot schrok wakker en keek naar de appel. Hoe kwam die hier? Hij keek beetje wazig rond en zag de bewaker nog weglopen. Snel keek hij naar Bree en kroop naar haar toe. 'Gaat het?' Vroeg hij en keek haar bezocht aan.

Bree sloeg haar armen om haar buik heen terwijl ze haar knieën in trok. 'Nu ben ik misselijk' murmelde ze, ze probeerde er een grapje van te maken maar ze wist dat het er slechter uit kwam dan dat ze bedoelde.

Elliot keek haar spijtig aan. 'Sorry, ik had wakker moeten blijven.' Zei hij en ging langs haar zitten.

'N.nee' murmelde Bree terwijl ze in haar eigen hand begon te knijpen. Al snel sloeg ze haar hand voor haar mond. Ze was ook nog eens echt misselijk. Langzaam liet ze ze haar hand weer zakken en zuchtte ze.

'Kun je jezelf heel misschien in slaap zingen, want dat zou nu wel heel goed van pas komen.' Zei hij en streelde haar haren.

Bree murmelde iets en knikte ten slotte zachtjes. Zachtjes zong ze een noot die genoeg was om haar zelf om te krijgen. En toen werd alles zwart voor haar ogen en sliep ze.

Elliot ging langs haar liggen en probeerde ook in slaap te vallen.


TS?

Ja

~~
Toen Bree langzaam wakker werd liep een rilling over haar rug heen, hoeveelste dag was het wel niet? Ze was nog steeds misselijk, of het van de klap kwam of omdat ze honger had wist ze niet. Ze kromp iets verder in elkaar en zuchtte.

Elliot was al een tijdje wakker en had een hap van zijn appel genomen, maar meer had hij in de afgelopen tijd niet gedaan.

Bree opende langzaam haar ogen en keek ene beetje rond, het was de laatste tijd alleen maar donkerder geworden in de kerker merkte ze op.

'Lekker geslapen?' Vroeg hij en keek even naar haar.

'Jawel' murmelde Bree toen ze haar handen voorzichtig op de koude grond neer zette.

Elliot knikte rustig en nam nog een hap van zijn appel. Die, doordat hij hem even had laten liggen, wat droger en geler was geworden.

Bree zuchtte terwijl ze zich op haar armen die verdoofd voor haar aanvoelde omhoog probeerde te drukken.

'Heb jij enig idee hoe laat het is?' Vroeg Elliot toen hij de hap had doorgeslikt.

'Nop' bracht Bree uit, ze wist niet hoe lang ze hier zat, misschien nu 3 dagen of bijna 4. Een zucht rolde over haar lippen heen.

Elliot zuchtte en dacht even na. 'Ik weet niet eens hoelang ik hier minstens moet blijven.'

'Vraag het als die rare man weer komt' murmelde ze zachtjes.

'Als ik mijn tanden dan nog heb.' Zei hij en grijnsde. 'Die man komt dit nog duur te staan.'

Bree keek even met een vaag gezicht zijn kant op en vroeg ten slotte 'Hoezo? hij doet toch gewoon zijn werk?'

'En hij heeft er nog lol in ook.' Zei Elliot en keek haar verbaasd aan. 'Dit is vast zijn werk niet, dit is gewoon een bijpleziertje.'

Bree zuchtte. 'Ik kom uit een andere cultuur Elliot, vandaar die jurken en blousjes ook altijd' murmelde ze zachtjes terwijl ze weer terug dacht aan haar leven, vijf jaar geleden.

'Dan blijft dit gedrag barbaars.' Zei hij en rolde op zijn buik. 'Vertel eens over die cultuur.' Zei hij en keek haar geïnteresseerd aan.

Bree bleef half zitten en haalde nog eens goed adem. 'We kleden ons ouder wets, we droegen lange zwarte jurken voor de vrouwen en de mannen zwarte broeken met shirts. Geen gedeelte van de vrouwen was bloot, alleen je gezicht was niet bedekt. Je liep in handschoenen rond, ook in de winter' begon ze zachtjes. Ze liet haar lichaam langzaam ondertussen weer op de grond zakken. 'Je had geen tv of andere elecktronika, je leeft van je eigen winst en deelt de dingen die je over hebt met het dorp. We wisten niks van de buiten wereld en leefden met strenge regels, spreek recht en andere dingen. Als kind ben ik nooit echt naar school geweest aangezien mijn vader me nodig had' murmelde ze zachtjes terwijl ze met haar handen weer rondjes begon te maken. 'De huizen zijn heel anders, ze zijn klein en je woonde er meestal met tien andere mensen waarvan je de helft niet eens altijd goed kende' zei ze zachtjes. Ze kneep haar ogen dicht en zuchtte ten slotte. 'Vrouwen en meisjes hadden andere rechten dan mannen en jongens, ze mochten niks en werkten voor de mannen. Als het hun niet beviel kreeg je net zoals hier eigelijk gewoon een pak slaag, werd je opgesloten in de kelder. Maar dan had je wel iets heel ergs gedaan' zei ze zachtjes. 'Mijn wereld bestond tot mijn tiende uit een wereld vol met regels, lange jurken en straf' murmelde ze als eind zin.

'Bestaan die werelden nog?' Vroeg hij verbaasd en dacht na over haar verhaal.