Kerker

'Weet je zeker dat alles goed gaat?' Vroeg hij voor de zekerheid en wreef nog steeds over haar rug.

'Het zal wel mijn verbeelding zijn' sprak ze ten slotte zachtjes.

'Ooh oke.' Zei hij en bleef haar aankijken. Er was iets mis.

Opnieuw schoot een beeld door haar hoofd heen, even verstijfde ze helemaal maar daarna probeerde ze een iets meer ontspannende pose aan te nemen, niet dat dat echt wou.

'Kan ik iets voor je doen?' Vroeg hij en legde zijn hand op haar schouder.

Even fronsde Bree, ze schudde nee met haar hoofd, niemand kon haar gedachtes weg houden van haar zelf.

'Oke.' Zei Elliot en ging tegenover haar zitten. Als hij niks kon doen dan....maakte het eigenlijk ook niet uit.

Een zucht rolde over haar lippen heen, ze wou weg uit de kerker maar ze wist niet eens hoe lang ze hier al zat, dat schoot lekker op.

'Ik vind het wel weer mooi geweest.' Zei hij en stond weer op. Hij kon niet meer stil zitten. Hij had teveel geslapen. Hij liep weer naar de tralies en begon eraan te schudden.

ts?
~~
bree staarde nog steeds een beetje. HAHA

Jep


Elliot bleef aan de trailies rammelen tot hij er letterlijk kramp van kreeg.