Kerker

Haar tengere lichaam lag op de koude grond in elkaar gevouwen terwijl haar ademhaling raspte. Ze knipperde met haar ogen terwijl een traan over haar bleke gezicht heen liep. Waarom moest ze nou ook weer iedereen in slaap laten vallen en zo in de kerker te recht komen? Er spookten van allerlij vragen door haar hoofd heen terwijl ze haar ogen weer sloot. Ze had een lange jurk aan die nu helemaal vies was door de kerker. Bree had een soort van verslaving aan oude jurken.


--
Jurk

Spoiler:

Elliot werd hardhandig door twee mensen naar de kerker getrokken. 'Ik heb niks gedaan.' riep hij steeds en landde hard op de koude vloer. 'Ja vast.' Zei een van de twee en gooide de traillies weer dicht. Elliot stond meteen op en pakte de traillies vast. 'Ja, ik meen het.'

Pas toen Bree wat hoorde haalde ze trillend haar hoofd op, ze zag aardig wazig maar ze kon zien dat het de naamloze jongen was. De jongen van de bar en de jongen van de gymzaal. Langzaam liet ze haar hoofd weer zakken en zuchtte ze.

Elliot keek ze woedend na en ging toen tegen de traillies zitten. Hij zag haar zitten en schudde zijn hoofd. 'Ook gepakt?'

Even keek Bree hem aan en ze knikte. 'ik.ik zit hier 2 d.dag.en al.' stotterde ze terwijl ze haar ogen weer sloot. Ze maakte een cirkel met haar hand op de ondergrond waar ze op lag.

Elliot knikte en keek naar de grond. 'Ik heb mezelf twee dagen in het bos verstopt. Helaas vonden ze me.' Zei hij en ging op zijn rug liggen.

'Ik. verstop.. m.me niet.. I.ik heb het verdient' stoterde Bree terwijl ze cirkels bleef maken met haar handen. 'w.w.aarom ben jij hier?' vroeg ze ten slotte zachtjes.

'Ik was weggegaan van mijn werk en zat in het bos.' Ellior keek gaar verbaasd aan en vroeg toen maar. 'Gaat alles goed?'

'Go.goed..' Murmelde Bree terwijl ze haar ogen langzaam weer opende. 'H.hoe gaa..gaat h.het me.met je arm?' vroeg ze ten slotte stotterend.

'Gaat wel.' Elliot stond op en ging langs haar zitten. 'Waarom stotter je zo?' vroeg hij en keek haar onderzoekend aan.

'K..koud en .mo.moe' stotterde Bree met moeite. Ze wierp een snelle blik op Elliot maar ze keek ook al snel weer weg. Veel te zeggen had ze niet, wat moest ze ten slotte zeggen?

Elliot wist niet of ze het fijn zou vinden, maar hij was wel warm. Voorzichtig kwam hij dichterbij en sloeg zijn armen om haar heen. 'hoe lang zit je hier nog?'

Bree voelde zijn armen, ze waren veel warmer dan de grond. 'b.bedankt' stotterde ze ten slotte met een dankbare toon. 'N.nu no.nog v.v.vijf d.dagen.. E.en j.jij?' vroeg ze ten slotte stotterend.

'Ik heb geen idee. Dat vertelde ze me niet.' Zei hij. Ze was zo koud. Gewoon ongezond. 'Wil je mijn vest hebben?' Vroeg hij en keek haar nog steeds verbaasd aan.

'Di.die m.moet jezelf h.h.houden' murmelde Bree terwijl ze een beetje voor zich uit keek. Even wierp ze een blik op hem, hij zag er verbaasd uit maar waarom snapte ze zelf niet, of ze wou het niet begrijpen.

'Nee, ik sta erop dat je mijn vest neemt.' Zei hij en trok even zijn arm terug om zijn vest uit te doen. 'Jij zit hier al langer dan ik, dus trek nou maar aan. Dadelijk vries je nog dood.'

'.A.als j.je e.e.er op s.staat' stotterde Bree zachtjes met daar achter aan een zucht, ze wou hem niet aan nemen maar ze wees niks af als iemand er op stond, dat was haar zo geleert.

Elliot hield het vest voor haar open en knikte. 'Ik wil niet dat je door mij hier vergaat van de kou. Dat vergeef ik mezelf nooit meer.'

Bree knikte danbkaar en stak haar armen ten slotte door de mouwen van het vest heen. 'B.bedankt' zei ze zachtjes. Ze vroeg zich alleen af hoe ze hem ooit kon bedanken, niet alleen het woordje bedanken. Maar iets voor hem doen bedoelde ze daar mee.

'Geen dank.' Zei hij en ging zelf tegen de muur aanzitten. Hij had hier al zo vaak gezeten inmiddels. Het was een soort van tweede kamer. 'Het spijt me dat je hier door mij zit.'

Bree sloeg het vest om zich heen en legde ten slotte haar hoofd op haar knieËn neer. 'h.het is. niet j.jou gave, dus. het.het is mijn schuld' murmelde ze zachtjes. Langzaam voelde ze hoe haar armen weer warmer werden. Een zucht van verlichting liep over haar lippen heen.

'Als ik er niet was geweest, dan had je die gave nooit hoeve gebruiken. Dan zat je hier niet.' Zei hij en wreef door zijn gezicht. Snel sloeg hij zijn armen over elkaar en ging hij in klaarmakerszit zitten.

'D.dan verprutste ik het t.toch wel weer anders' zuchtte Bree. Ze sloot haar bruine ogen en pakte met haar hand de ketting vast die ze altijd om had, het halve maantje.

'Vast niet.' Elliot keek haar even aan en sloot toen zijn ogen. Zijn armen legde hij langs zich neer en hij probeerde zijn hartslag te verlagen. Dan had hij minder energie nodig en kon hij beter tegen de kou.