kamer van Elliot.

Elliot stond rustig op en raapte een briefje van de grond. Hij bekeek het even en zuchtte. 'Ik ben toch al te laat. Niemand die het merkt.' Zei hij toen hij weer op het bed plofte. 'Niemand die me zal missen.'

'Hoeveel te laat?'Informeerde Kosey. Natuurlijk, het was zijn schuld. Dat besefte hij. Hij had immers Elio opgehouden. hij wist niet hóe, maar hij moest toch iets doen, om het terug te betalen. Hij voelde zich schuldig. Hal-lo, het kwam door hem dat Elio nu hoogstwaarschijnlijk straf zou krijgen. "C'est par hasard, Mademoiselle, Monsieur, c'est par hasard." Dat klonk niet als een goede smoes. Alhoewel, er sprak toch niemand Frans.

'Ik moest er al lang zijn.' Zei hij grijnzend. 'Toen jij kwam, toen moest ik al ongeveer weg. Anders had ik toch wel doorgeslapen.' Het kon hem ook niet meer schelen. Sterven zou hij en het kon het ook helemaal niet meer schelen.

'Ik wil je wel vaker wekken,'grijnsde Kosey mee. Toch wou hij toch wat doorgeven. 'Je kan ook niet gaan, omdat je weggeroepen werd door enkele krachthebbenden omdat ze zich verveelden?' Het was slechts een voorstel, maar Kosey moest gewoon niet hebben dat Elio, zelfs als hij zo blank als hij was was, dik gestraft werd door zijn schuld.

'Kom zo vaak als je wilt.' Zei hij en lachte om zijn voorstel. 'Ik zie wel of ik een smoesje nodig heb. Wie weet is er helemaal niemand in de smidse. Niemand die er voor zijn lol komt kijken hoe ik een vuurtje maak.' Elliot stond rustig op en rekte zich weer uit.

'Brand je vingers niet, zou ik zeggen,'antwoordde Kosey. Slecht idee. Of z'n billen. Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Het leek hem een pijnlijke bedoening. Alhoewel, hoe verbrandde je in hemelsnaam je billen? Hoe kreeg je dàt nu weer voor elkaar? Dat was ook weer zoiets waarvan hij denkt, hoe? Hoe kreeg je dat nu weer voor elkaar. Maar genoeg over verbrande billen.

Elliot lachte en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik zal proberen niks te verbranden.' Elliot trok een vest aan en keek nog even naar Kosey. 'Je red jezelf wel?'

'Hoe durf je dat te vragen?'Antwoordde Kosey, gespeeld verontwaardigd. Het was niet dat Kosey de beste acteur was die er te vinden was, en in feite was het cynisme zeer snel opgemerkt. In elk geval als je niet zo oerdom was dat je het niet opmerkte. Kosey vertrouwde erop dat Elio niet oerdom was. Goed, Elio was dik verslaafd, en deed zo af en toe dingen waarvan je verbaasd kon zijn hoe hij erop kwam, maar dat deed Kosey in feite de hele tijd. Boeie.

'Je kent met toch.' Zei hij en schudde glimlachend zijn hoofd. 'Maar dan ga ik maar eens. Tot een andere keer.'

'Vaarwel,'Salueerde Kosey dramatisch. Een klein beetje drama in een tragische situatie. Dramatiseren, of niet dramatiseren? Dat is de vraag. Na Shakespeare bewerkt te hebben, besloot Kosey dat hij ook moest melden dat hij ook eens gaan moest. 'Ik denk dat ik mezelf er ook maar uit schop.'

'Succes.' Zei hij plagend en verliet zijn kamer. Hij moest snel weg en ging rechtstreeks naar de smidse.

Kosey schopte zich er wel inderdaad uit, hoewel dat best moeilijk ging. Enkele keren had hij het geprobeerd, maar uiteindelijk moest hij aanvaarden dat het hem niet ging lukken. Met alle resterende waardigheid - aka: nog allemaal, he doesn't regret anything - die hij nog had, verliet hij zonder zichzelf te schoppen de kamer en besloot naar zijn eigen kamer te gaan om zichzelf daar te gedragen als 's werelds grootste filosoof, met een hoop kinderachtige trekjes.