Kamer van Laiza

En nog een kamer! Het was een vrij witte kamer, en dus ook vrij stofvangend. Waar was de designer van deze hoop meubels? Kosey had zin om die designer aan te spreken en te vragen waarom 'ie het 'm zo moeilijk moest maken. Wat had híj nu gedaan? Sowieso een blanke. Blanken vonden het altijd leuk om anderen in de zeik te zetten. Leek hun hobby te zijn of zo. Deze kamer was sowieso van een blanken. Eigenlijk...Eigenlijk waren er hier veel te veel blanken. Maar kom. Kosey kon er niets aan te veranderen en meer nog: Hij moest schoonmaken. Oké, hij moest sowieso de aanwezige mensen eruit jagen, mochten ze erin zitten. Eigenlijk had Kosey niet goed rondgekeken. Hij had alleen maar een witte vloer gezien.

Laiza lag languit op haar buik op het zachte matras van haar bed. Toe ze de deur open hoorde gaan keek ze op 'als je komt schoon maken, schiet dan eventjes wat op het is stoffig hier' mompelde Laiza simpel en keek weer in het boekje dat voor haar neus lag. Dit was het boekje waar ze haar Liederen in schreef.

Serieus? Dat had Kosey écht nog niet door, hoor! Even serieus, dacht hij nu écht dat hij achterlijk was? 'Ik kom schoonmaken,'Bevestigde Kosey. Toen Kosey een keer had gezegd dat hij echt een baan nodig had, had hij zich nu niet echt als slaafje van puberende meisjes die geen zin hadden om te poetsen. Jippie. Nu ja. Hij begon eraan. Met een gewone borstel in zijn hand begon Kosey gewoon het stof van de vloer te halen. Buh. Kon ze dat écht niet zelf doen? Wacht, daarvoor werd hij betaald. Zo ongeveer.

Laiza draaide zich op der rug en ging rechtop zitten, kort bekeek ze de gast de het stof weg poetsten. 'hoi' zei ze een beetje droog terwijl ze het schriftje/ mapje in het laatste van haar nacht kastje deed 'misschien moet je een raam open zetten anders heeft het schoon maken niet veel nut?'

Dank je wel, bewoonster van Kamer zoveel, in feite maakte het Kosey geen klop uit of het nut had. 'D'accord, madame, ce n'est pas une problème,'Antwoordde Kosey, niet wetend of het Frans dat hij sprak een uiting van irritatie of gewoon voor de lol. Maar het was typisch een blanke. Veel praatjes. Weinig hersenen. Maar goed. Sowieso. Bewoonster Zoveel, zoals hij haar was beginnen noemen, dat zinnetje niet begreep, was dat zijn probleem toch niet? In elk geval opende hij het raam en ging hij verder.

Laiza knikte en keek naar hem 'Goed, dankje' zei ze simpel terug. Ze liet zich languit op bed vallen en keek naar het plafond. In haar hoofd speelde ze het liedje af waar ze voordat de schoonmaker binnen kwam aan werkte, ze merkte ene paar fouten, deze zal ze onthouden en later wel bijwerken.

Eigenlijk deed Kosey nooit veel meer dan het stof weghalen en met een natte dweil over de vloer gaan. Dan was een kamer schoon genoeg. Niet perfect, maar gezien de frequentie dat hij dit deed, kon hij toch wel zeggen dat de kamers schoon waren. Natuurlijk waren er meerdere schoonmakers en deed Kosey meestal slechts een deel van de kamers, hij dacht wel dat de anderen net zo werkte. Niet dat ze het veel anders konden doen, gezien het feit dat je moeilijk alle kamers die je toebedeeld kreeg perfect kon afwerken.

Laiza zuchten verveeld en dacht na 'wat is je naam?' vroeg ze. ze ging weer rechtop zitten en leunde wat op de leuning van het bed, ze keek naar de jongen en dacht na, er waren niet veel getinte mensen op het kamp, hij zou zich vast eenzaam voelen dus al die blanke

'Kosey,'Antwoordde hij, terwijl hij een of andere doos oppakte en op het dichtstbijzijnde verhoog zette. Hal-lo, hij wilde hier weg. Dit was de laatste kamer voor vandaag en hij had totaal geen zin meer. Maar in elk geval zou het met de natte dweil sneller gedaan zijn. Misschien zou deze kamer niet piekfijn in orde zijn, maar er was hier iemand en dan was het vrij irritant om op te ruimen. Altijd dat gezeur van instructies. Buh.

Laiza keek naar hem 'rare naam'zei ze vrij simpel hardop zonder er eigenlijk bij na te denken, toe ze zich realiseerden wat ze zei zuchten ze 'sorry' zei ze zacht terwijl ze wat rond kijk, misschien moest ze hem wat helpen, niet dat er veel troep was, maar de meesten opruim taken of zo stopte op ene bepaalde tijd en dat was bijna.

'Dat maakt niet uit,'Antwoordde Kosey. Als hij haar een klap in 'r gezicht zou geven, verwachtte hij niet dat hij daar heelhuids vanonder zou komen, dus beleefd blijven leek de enige optie. Wacht even, "optie"? Er was nooit echt een optie geweest. Je was het gewoon. Het was nu niet dat Kosey zo'n engeltje was. Maar als je voor kleine dingen al "straf" kreeg, vroeg hij zich nu niet bepaald af wat het dan was als je iets "ernstigs" deed. Om het in mooie woorden te zeggen. Une faute grave.

Laiza wist merkte wel dat hij der excuses niet zou accepteren. ze zuchten en stond op 'ik ga, als ik terug kom wil ik dat je weg bent' zei ze simpel en liep de kamer uit. Ze moet ene aantal hutten controleren van de mensen hier op spullen die ze niet mochten hebben enzo.

Mooi zo. Dan was dat wicht ook weer weg. Dag Bewoonster van Kamer Zoveel! Kosey ging je niet echt missen, maar voor zover hij wist, was er geen enkele krachthebbende die gedachten kon lezen. Dat zou gewoon een inbreuk op de privacy zijn. Niet dat dat uitmaakte, maar toch. Het kon tegen hem gebruikt worden en daar had hij nu niet echt zin in. 'Zal gebeuren.' Kosey was nu niet van plan hier te blijven. Eerlijk gezegd.

Laiza kwam haar kamer terug in gelopen en zag Kosey nog zitten "WEG!!!!' riep ze. Ze wou nu niemand in haar buurt hebben en hij vond het vast helemaal niet erg om te gaan.

Oh, het speet hem zeer dat hij zijn job deed. Ja hallo, het leek niet veel werk, maar hoeveel sokken kon iemand wel niet hebben? Allemachtig. 'Oké,'Antwoordde Kosey, schouderophalend. Dat ze de rest van de sokken zelf deed. Dag bewoonster. Dag kamer. Dag werkuren!