Smidse

'Volgens mij is het dan niet veel minder pijnlijk, hoor,'vond Kosey. Hal-lo, een gloeiende staaf in je nek of been of arm of welk lichaamsdeel dan ook... Dat wàs sowieso pijnlijk. Dacht Kosey. Zo stout was hij nu ook weer niet. Oké, waarschijnlijk wel, maar toch. Het was vooral dat hij niet elke dag betrapt werd. Hij werd voornamelijk betrapt met zijn onafscheidelijke borstel in de hand waarmee hij met alle genoegens die een gepassioneerde schoonmaker kon hebben over vloeren zwiepte en met moorddadige gedachten die hij echter niet kon uitvoeren, gezien elke krachtmens hem aankon. Hij vond het niet geweldig eigenlijk, dat gebrek aan weerstand. Maar hij was ook niet blij met zijn job, gezien hij daarmee niets interessants meemaakte. Maar net zoals het eerste kon hij ook aan het tweede niets doen.

'Ze zijn allemaal even ziek in hun hoofd. De een mietert een wolk naar beneden en de ander sluit je op in een onzichtbare kist. Volgens mij stijgt de macht naar hun hoofd. Elliot nam een slok van het smerige water en gooide de rest in het vuur, waardoor het meteen weer begon te roken. 'Jij ook wat water.' Zei hij op een sarcastische manier.

'Wisten we dat niet al langer?' Jazeker wisten ze dat al. Maar ze verrasten je elke dag opnieuw. Het waren net kleine, lastige kinderen waar je op babysitte en je toch vond dat je onderbetaald was. Kosey had vroeger vaak zitten babysitten. Niet dat hij nu zo geweldig met kinderen was. Verre van. In feite zag Kosey zich totaal niet als een vader en het zou hem verbazen dat hij er ooit een zou worden. Het was vooral zijn levensduur die het onmogelijk maakte. Als hij geen weerstand had, hoe wilde hij het dan voor elkaar krijgen hier nog lang te leven? Hij had een nieuwe taal geleerd, daardoor wat littekens bijgekregen - maar hal-lo? Salut was toch duidelijk "hallo" en geen "doei"? - en bovendien was hij zwart. Daar konden blanken niet tegen. Waarschijnlijk was Kosey illegaal. Wist hij veel. Hij was een Zuid-Afrikaanse Fransman. Geen Nederlander. Wat ze ook van hem mochten verwachten, het toonbeeld van integratie was hij niet. 'Graag,'imiteerde Kosey, helaas zonder slagen, het accent van de huidige Nederlander. Maar alsjeblieft zeg, hoe praatten die dan ook? Het was gestoord.
___
Het speelde zich toch af in Nederland?

Elliot pakte een ander glas en vulde het met het met het vieze water en liep naar Cosy. 'Ik hoop voor je dat je een sterk hart hebt.' Zei hij er lachend bij en gaf het aan hem. 'We weten wel meer langer, maar we kunnen er niks aan doen.'o

'Als jij het kan, kan ik het ook!' Kosey vond dat hij nu niet bepaald moest onderdoen voor Elio. Alsjeblieft zeg. Een sterk hart? Hij zou er hoogstens wat ziekjes van worden. Wat uitzieken en met een borstel zogezegd dingen doen. Hij wist niet hoe het hier aan toe ging als je echt doodziek in je bed lag, maar Kosey wilde het niet uitproberen. Tot nu toe had hij elke keer weer braafjes zijn opdrachten opgevolgd, ook als hij zich niet geweldig voelde. Dat hij dan anderen irriteerde als hij hoestte, niet zijn probleem! Behalve als hij dan gestraft werd. Maar goed. 'Dat kunnen we wel, de vraag is vooral of we dan nog leven.'

'Als je nog langer wilt leven, dan zou ik je maar aan hun wetten houden. Anders doe je gewoon wat je wilt.' Elliot keek even naar het glas en schudde zijn hoofd. 'De eerste keren kon ik het ook niet hoor. Vies water, vieze lucht en smerig eten. Geen goede combinatie.'

'Alsof ik nog lang ga leven. Kom op, zeg, zelfs als ik hieruit geraak, kom ik de grens amper over. Geen geld en waarschijnlijk ook geen papieren meer. Jippie jee, aan een lang leven hecht ik veel belang!' Dat deed Kosey niet. Misschien zou hij nog wel in Frankrijk geraken, maar wie zei dat hij tegen dan niet allang gepakt was? Illegaal in het land. Nee, een lang leven was hem niet beschoren. Als hij de drieëntwintig zou bereiken, zou hij al blij zijn. Hij dacht niet dat de levensverwachting hier hoog was. Dacht? Hij wist het zeker. Helemaal zeker. 'Ik ben jou niet,'deed Kosey hem eraan herinneren, alvorens het water in zijn keelgat te gieten.

'Ach, als dit leven was.' Elliot ging weer op de tafel zitten en lachte. 'Dat weet il maar al te goed, maar ik dacht dat je dat wel even moest weten.' Nee, kosey leek echt niet op Elliot, maar dat was dan maar goed uit. Anders was de wereld zo saai.

Misschien moeten we wat mensen rekruteren. :/ Alleen Cosy en Elio zijn hier nog...
___
'Als ik morgen doodziek in m'n bed lig, weet ik wie de schuldige is alvast,'deelde Kosey mee. Een dreiging? Misschien. Maar dan wel een zeer luchtige. Zelfs als Kosey durfde te dreigen, meende hij het over het algemeen niet. Kosey was niet echt iemand die veel dreigde. Dat hoorde niet bij Kosey, daar verspilde hij zijn tijd niet aan. Hij negeerde iets of pakte het aan. Aan of uit, ja of nee, maar geen "misschien". Waarom twijfelen? Dreigen hielp niet. Misschien voor even, maar niet voor altijd. Verre van altijd. Op den duur zwakte de dreiging altijd af en maakt het niets uit. En veel dreigen zou misschien een langere duur geven, maar uiteindelijk beseften mensen dat er geen gevaar was. Een levenslange dreiging was uitzonderlijk, zeldzaam.

Haha ja idd. Grwoon restart :p

--------------

Elliot knikte en klopte kosey op zijn schouder. 'Dan kom ik je nog wel een glaasje water brengen.' Zei hij plagerig en keek naar het vuur. Dodelijk, maar wel zo belangrijk. Dit was letterlijk waar het "je moet gevaren opzoeken en in de ogen kijken.' of zoiets op sloeg. Het sloeg allemaal nergens op.

Ja. MAAR COSY BLIJFT COSY EN COSY EN ELIO BLIJVEN DIKKE VRIENDJES. Beating the shit out.
___
'Jij, mon cher Elio, bent de grootste zak die ik ooit ben tegengekomen,'zei Kosey plechtig. Goed, dat was een beetje overdreven, maar uit Koseys toon was dat wel op te maken. Dacht hij toch. Elio was normaal niet zo belachelijk dom, maar voor het geval Elio een slechte dag had en plots kon gedachtelezen: hier heb je 't, beste maat! Maar goed. Afgezien van Koseys gedachte onzin bewoog Kosey de borstel. Men kon alvast niet zeggen dat hij niets had gedaan...

Elliot klopte zichzelf op zijn schouder. 'Beste Cosy, dat wisten we toch al lang.' Elliot stond weer op en gooide een paar kolen op het vuur. 'Toch voel ik me vereerd.'

'Nu zijn we er zeker van,'rechtvaardige Kosey zijn besluit. Het geluid van de kolen in het vuur klonk zo gewoontjes, normaal. Het dagelijkse leven ging immers gewoon door, ondanks dat Kosey stil stond bij het vroegere. Het maakte immers niet uit. 'Da's maar goed ook,'antwoordde Kosey, op Elio's opmerking over zijn vereerde gevoel. Fantastisch.

'Maar als ik de grootste zak ben, wat ben jij dan?' Vroeg hij plagend en porde met een ijzeren stok(naam vergeten) in het vuur. 'Daar moeten we nog wel wat voor verzinnen.'

'God op aarde?'stelde Kosey voor. Zo zou hij best willen worden aangesproken, alleen ging dat nooit gebeuren. Bovendien zouden blanken nooit een ander boven zichzelf stellen. Nee, je kon zeggen wat je wilde over Elio, Elio was en bleef blank. Onbetrouwbaar. En zeker egoïstisch. Maar goed, dat was dan ook een blank trekje van Kosey. Ook. Helaas. Maar goed. Afgezien van deze mijmeringen stelde Kosey nog lacherig een andere suggestie voor: 'Een halfgod is ook goed.'

Elliot lachte en schudde zijn hoofd. 'Eerder een duiveltje.'





Sorry geen inspi

Kosey vond echter van niet! 'Denk ik niet, hoor,'antwoordde hij. Nog altijd lacherig. Kosey deed meestal wel lacherig. Dat was Kosey gewoon. Maar goed. Hij? Een duiveltje? Zou best interessant zijn om met zwarte, verfomfaaide vleugels rond te vliegen en anderen het leven zuur te maken, maar zo was Kosey niet bepaald. Geen vleugeltjes, geen gevallen engel. Niets van alle kenmerken die een duiveltje heeft. In elk geval hoopte Kosey dat. Hij was geen voorstander van paranormale dingen, dus waarom nu plots wel?

'Weet je heel zeker dat je geen vleugels en hoorntjes voor me verstopt, want ik vertrouw het niet helemaal.' Elliot haalde de gloeiende staaf uit het vuur en zette het in een emmer met water. 'Ik zie het nog best voor me.'

'Geen bokkenpoten, geen vleugeltjes. Zou wel tof zijn, maar helaas kan ik niet wegvliegen. Jammer toch?'antwoordde Kosey lachend. Geen bokkenpoten, geen hoorntjes en zeker geen vleugeltjes. Ook al had Kosey graag vleugels gehad. Dan had hij kunnen wegvliegen, weg van hier. Dan hoefde hij hier niet te blijven. Maar hij had ze niet, iets wat hij betreurde.

'Vliegen zou wel prachtig zijn. Helaas hebben we geen kracht en natuurlijk ook geen vleugels.' Zei Elliot somber en ging op een stoel zitten. Hij was zo jaloers op iedereen die met zijn kracht kon vliegen. Alles beter dan hier blijven.

'Als ik een kracht had, was ik hier allang weg. Maar goed, krachten stelen wordt vrij moeilijk, neem ik aan,'zei Kosey. Of misschien zou je kracht zich gewoon enorm laat kunnen ontwikkelen... Nee, zoiets zou toch nooit gebeuren. Ach, mocht hij dan al niet meer dromen? Eigenlijk mocht hij niet eens dromen. Waarschijnlijk niet. Wist hij veel? Kosey kende niet alle regels vanbuiten, maar hij vermoedde dat ze op niet treuzelen, niet praten als het niet gevraagd wordt, eerbied tonen en al die onzin neerkwamen.

'Als je een kracht had dan had je hier nooit gezeten.' Zei Elliot en wreef door zijn ogen. 'Wie weet zijn de rollen in de hemel wel omgedraaid.' Nee, Elliot geloofde er niet in, maar toch kon hij er maar beter over denken. Dat was beter dan hier deprimerend zitten te zeuren dat ze geen krachten hadden.

'Dat zou pas leuk zijn. Wraak!'lachte Kosey. Het gesprek was dan wel niet zo vrolijk meer en het ging over bloedserieuze dingen, maar het was niet zo dat Kosey er vaak bloedserieus uitzag. In feite was Kosey gewoon niet bloedserieus. Maar goed. Hemel en wraak. Het leek hem fantastisch, al was Kosey er niet zo zeker van dat God hem wel als Zijn kind zou beschouwen en hem onder Zijn vleugels nemen. Kosey est un enfant terrible. Il n'est pas un homme gentil ou amoureux. Mondieu, il serait un enfant terrible, il sait!

'Ja, wraak zullen we nemen. Meer verdienen ze ook niet.' Elliot was in gedachten aan het afdwalen, maar dat was wel normaal van hem om spontaan over sprookjes en tovenarij te denken.

'Waarom niet nu?' Oké, slecht idee. Een zeer slecht idee. Kosey had wel vaker slechte ideeën, maar meestal kwam hij er pas achter dat het een slecht idee was als hij ze al had uitgevoerd. Roekeloosheid, ouderen zouden "de jeugd van tegenwoordig!" zeggen en zuchten. En ook hun hoofd schudden omdat het bij hen toch veel rustiger was geweest. Elke keer als hij zoiets hoorde, had hij zin om hen erop te wijzen dat ze net zo goed zo waren geweest. Niet dat Kosey daarover kon oordelen.