Smidse

Met rode plekken rondom haar ogen door haar korte huilbui wandelde Lin-Mae met een verrassend zekere blik de smidse binnen. Ze had toch al twee brandmerken vanwege haar wandaden in het verleden, deze keer zou ze hem in het midden van haar onderrug laten plaatsen. Dit kon ze jammer genoeg niet zelf, hierdoor moest ze het dus door een ander laten doen. Hij of zij moest echter wel geheimhouding zweren aangezien de brandwonden niet echt iets waren waarmee ze bekend wilde worden, integendeel. De straffen waren van haar alleen en als het geheim verklapt werd zou ze het gerucht tot in de kiem smoren.

Elliot was weggestuurd bij de bar en was alweer een vuurtje aan het stoken om de wapens van de idioten de maken. Het was nu al gloeiend heet en Elliot trok zijn shirt uit. Er kwam hier toch niemand, maar net toen hij dat dacht kwam er iemand binnen. Rustig liep hij op haar af en keek haar vragend aan. 'Wat komt u doen?' Vroeg hij en keek af en toe om om het vuur in de gaten te houden.

Lin-Mae schonk geen aandacht aan de ontblote borstkast van de jongen en keek hem recht in zijn ogen aan. "Ik kom mezelf straffen maar helaas lukt dit me deze keer niet in mijn eentje.". Ze wees naar het vuur dat zich verlangend naar haar uit leek te strekken, alsof het zin had om haar huid te verschroeien. "Dit moet tussen ons blijven, dat wel.". Had de jongen een keuze? Eigenlijk niet, want anders zou ze hem tot gruis vermalen Toch kon het geen kwaad even te kijken of hij uberhaupt wel van plan was om haar te helpen. Anders zou ze iemand anders moeten zoeken.

Elliot keek haar verbaasd aan en grijnsde toen. 'U meent dit?' Lachend keek hij naar het vuur en knikte. 'Ik help u met alle liefde en het zal onder ons blijven.' Zei hij grijnzend en liep richting het vuur. 'Wat wilt u nou precies?' Vroeg hij en keek haar afwachtend aan. Altijd droomde hij er al van een van die mensen te straffen en nu kon het gewoon. En hij kreeg er niet eens problemen mee.

Ze trok haar wenkbrauw op toen de jongen gretig richting het vuur liep. Toen pakte ze een mes van een tafel en sneed ze haar broek kapot op de plekken van haar dijen waar haar twee andere brandwonden zich bevonden zonder zich te bekommeren om het kledingsstuk. Ze had toch nog zat andere broeken. "Ik heb vandaag gezondigd en bijna een van mijn vrienden het leven ontnomen. Dat is niet te vergeven.". Vervolgens sneed ze een stuk stof weg uit haar witte topje op de plek waar ze haar nieuwste brandwond wilde hebben. Het vest had ze vantevoren uitgedaan. Ze bekeek even snel de motieven van alle poken die zich in de smidse bevonden. Haar blik bleef hangen op een S-vormige pook met kronkelige uiteinden. Ze wees ernaar en tikte toen op de plek huid die dankzij de weggesneden stof tevoorscheen was gekomen.

'Ik weet het, je had mij ook bijna vermoord.' Zei hij en keek grijnzend naar de pook. 'Je meent het echt.' Zei hij lachend en pakte de pook. Hij legde hem in het vuur en keek onderzoekend naar de andere plekken op haar been. 'Jij hebt een rare voorkeur voor pijn, maar ik vind het totaal niet erg.' Voegde hij eraan toen en grijnsde. Rustig liep hij naar de deur en deed die dicht. Geniaal moment.

"Zeg nou niet dat jij jezelf nooit hebt gehaat. Ik weet zeker dat jij ook wel eens de neiging hebt gehad om jezelf pijn te doen omdat je iets vreselijks had gedaan. Maar aangezien dit nieuw voor je is lijkt het me logisch dat je daar het lef niet voor had toen het moment daar was.". Ze pakte een stoel en ging met haar boezem tegen de leuning aanzitten zodat haar onderrug niet geblokkeerd was. Het moest een perfect figuur zijn, niet een of ander uitgeschoten tekeningetje.

Elliot grijnsde en schudde zijn hoofd. 'Mevrouw, ik wordt dagelijks in elkaar geslagen door jullie soort. Ik hoef mezelf daarbij niet pijn te doen.' Zei hij en draaide de S vorm een paar keer rond. 'Hier krijg ik toch geen problemen mee, toch?' Vroeg hij voor de zekerheid en zag dat de vorm een klein beetje begon te gloeien.

"Als je je mond houdt zul je geen enkel probleem ondervinden, dat verzeker ik je.", zei Lin-Mae met gesloten ogen. Ze hoorde het zachte gesis van het ijzer in het gloeiend hete vuur en tikte zacht met haar nagels op het hout van de stoel waarop ze zat. "Waarom doe je jezelf niet voor als een van ons? Zo moeilijk is het niet. Sommige gaven zijn makkelijk na te bootsen met menselijke truukjes, zoals alchemie.", vroeg ze zich hardop af. Eigenlijk waren zij en de normale mensen niet heel erg anders. Het enige verschil was dat zij en haar soortgenoten een bovennatuurlijk talent hadden. "Waarom komen jullie niet in opstand? Hoe sterk iemand ook is, een kanon kunnen de meesten echt niet tegenhouden en ik weet zeker dat je zoiets makkelijk kan maken.".

'Wie zegt dat ik me niet verzet. Wie zegt dat wij geen opstand aan het plannen zijn. Ik kan wel een kracht faken, maar als ik eenmaal bezig ben wordt ik net zoals jullie.' Zei hij en pakte de pook uit het vuur. Grijnzend liep hij naar haar toe en zei. 'Komt ie.' Hij wou het wel netjes doen en met een gecontroleerde beweging drukte hij de pook tegen haar vel en hield hem daar drie seconden en trok toen terug.

Lin-Mae schreeuwde het uit toen het ijzer zich in haar huid boorde. Pijn kon je onmogelijk tegenhouden, het was niet nodig om stoer te doen als het om dit soort dingen ging. Bovendien wist de jongen best dat dit gruwelijk zeer deed, zelfs als ze niet zou schreeuwen. Als een schreeuw van pijn hem deed grijnzen vond ze dit best, wat maakte dat haar nou uit? Hijgend klemde ze haar armen om de leuning van de stoel. Ze verzette zich tegen de neiging om de brandwond te bedekken met haar handen omdat ze het teken anders zou kunnen verpesten.

Elliot stak de pook in het water en keek grijnzend naar zijn creatie. 'Staat je prachtig.' Plaagde hij haar en pakte een stoel die hij tegenover die van haar zette, zodat hij haar kon aankijken. 'Gaat het wel? Ik dacht dat je hier wel een beetje ervaring mee had?'

Lin-Mae kreeg het wonder boven wonder voor elkaar om te glimlachen door de opmerking van de jongen. "Ervaring hebben met brandmerken betekent niet dat het minder pijn doet.", zei ze met een treurige glimlach. "Bovendien is het fijn om weer eens te schreeuwen aangezien ik me zo afschuwelijk netjes moet gedragen voor die leraren hier.".

'Dat is wel een nadeel van een van jullie zijn. Ik moet me aan strengere regels houden, maar schreeuwen kan ik altijd.' Hij glimlachte naar haar. 'Wil je wat drinken?' Vroeg hij en liep naar de kan water in de hoek. Zelf had hij wel dorst.

"Graag.", zei ze na even geslikt te hebben. Ze keek even over haar schouder naar de plek waar de pook haar rug geraakt had. De huid smeulde nog steeds een beetje na maar het teken stond er goed op, zonder uitschieters of andere rare vervormingen.

Elliot schonk twee glazen water in en gaf haar er een. 'Gaat het weer een beetje?' Vroeg hij en keek naar de plek. 'Weetje, als je ooit nog een ker een zonde hebt begaan, je kunt me altijd komen opzoeken.' Zei hij plagend en ging weer zitten. 'Ik vind dit totaal niet erg om te doen.'

Lin-Mae rolde met haar ogen terwijl ze met kleine slokjes haar water opdronk. "Dat zal toch nog wel gebeuren. Bovendien heb ik zometeen een afspraak in de strafkamers aangezien zo'n harde knal natuurlijk opgemerkt wordt door leraren of andere studenten. En als ze een gigantisch blok steen zien liggen in het o zo perfecte bos zullen ze ook niet echt blij zijn.".

'Tja, ik zou me best voor je willen opofferen, maar ik denk niet dat ze me zulle geloven.' Zei hij en keek naar het vuur.

Ze lachte kort en dronk de rest van haar water op. "Hoe verklaar je dan dat er ineens een versteende wolk in het bos ligt? Ze weten allang dat jij geen enkele kracht bezit. Bovendien heb ik het gedaan en wil ik niet dat iemand anders mijn schuld inlost dan ikzelf.". Lin-Mae legde het glas op het tafeltje en het mes waarmee ze haar kledij open had gesneden ernaast. "Als jullie in opstand komen, zeg dat dan even. Ik leef liever nog een tijdje.", zei ze zacht.

'Ik zou dan zeggen dat ik je dwong dat te doen.' Zei hij en gooide het water uit zijn glas in het vuur. 'Ik zal je een brief schrijven.'

"Een brief?", zei Lin grinnikend. "Je mag het ook gewoon zeggen hoor. Ik red me wel als ze ontdekken dat ik omga met een mens.". Ze pakte het vest dat ze op de grond had laten vallen en trok het aan om de nieuwe brandwond te bedekken. Niemand hoefde te weten dat ze die vandaag had laten zetten.

'Als ik kon schrijven dan stuurde ik je een brief. Ach, al je niet bang bent dan zal je wel eens komen stalken, dan wordt je misschien bang.' Zei hij plagend.

Lin-Mae glimlachte. Ze draaide zich om en liep op hem af, tot ze recht voor hem tot stilstand kwam en hem strak in de ogen keek. "Je mag me best stalken als je wil. Let alleen op dat ik je niet zie.". Toen tikte ze tegen de nog steeds rode plek op zijn wang, waar ze hem geslagen had.

Elliot grijnsde en knikte. Hij pakte haar pols en kuste de rug van haar hand. 'Ik sta denk ik heel mooi als standbeeld in uw tuin.'