Smidse

Ze trok verbaasd een wenkbrauw op en bloosde lichtjes. Toen trok ze langzaam haar hand uit die van de jongen. De jongen. Ze wist nog steeds niet wat zijn naam was. "Wat is je naam?", vroeg ze met een scheef hoofd.

Elliot glimlacht naar haar en antwoordde: 'Varlow.' Nooit zei hij zijn voornaam. waarom wist hij niet, maar het was gewoon standaard voor hem.

"Varlow. Is dat je voornaam?", vroeg Lin-Mae achterdochtig. Ze keek ondertussen even rond om te zien of ze niets vergeten was aangezien ze zometeen bij een andere les moest zijn. "Nou ja, voor mij is het goed genoeg. Ik ben Lin-Mae.".

Elliot knikte en glimlachte naar haar. 'Leuk u te ontmoeten Lin-Mae, maar ik wist al hoe je heette door die vriendin van je.' zei hij. 'Zij heette toch iets van Laiza?'

"Hou alsjeblieft op met dat beleefde gedoe, ik voel me daar vreselijk ongemakkelijk bij. Zeg alsjeblieft gewoon 'je'. Wie heeft de regel dat mensen ons met u moeten aanspreken uberhaupt bedacht? Brr.", zei Lin-Mae toen ze Varlow hoorde praten. "Ze heet inderdaad Laiza, maar een vriendin kun je haar niet echt noemen. Nou ja, ze is een beetje vreemd. Laiza heeft een... voorkeur voor pijn. Of je nou haar vriendin bent of niet, als het mág kan ze het niet laten om je te laten schreeuwen.".

'Sorry, ik ben gewoon gewend om jullie zo aan te spreken. De meesten kunner er niet tegen als je hun niet u noemt.' Hij keek haar verbaasd aan en lachte toen. 'Ja, zoiets had ik ook al door.'

Lin-Mae haastte zich naar de deur. "Ik zou uit haar buurt blijven, écht. Ik kan haar soms nog wel tegenhouden, maar als ze er echt zin in heeft word het verdacht als ik een mens bescherm. Ze snijdt graag plakjes met dat zwaard van d'r.". Lin haalde een munt uit haar zak en gooide het ding naar Varlow. "Bedankt voor je hulp.", zei ze op een ironische toon.

'Geen probleem.' Zei hij en ving de munt. De eerste keer dat iemand hem serieus betaald had. Geïnteresseerd keek hij naar de munt en stopte hem snel in zijn broekzak. Bijna vergat hij zijn werk en snel liep hij weer naar het vuur en pakte zijn bezigheden weer op.

Lin verlaat de smidse

Kosey verveelde zich te pletter en nam zichzelf voor dat het bevel dat hij maar eens een ruimte moest gaan poetsen elke ruimte kon zijn en dat er weinig ruimtes waren die vandaag niet gepoetst werden. Een daarvan was de smidse, en daar ging hij dan ook naartoe. Hij volgde toch enkel bevelen op?! Het was dik toeval dat er misschien wel een bekende in de smidse zijn kon.

Elliot was alweer aan het werk en ramsjen letterlijk al zijn woede en pijn op een mes uit en het was nog niet eens slecht voor het mes. De persoon die in de gaten hield of hij zijn werk wel deed kwam altijd op de verkeerde momenten. Het eerste wat hij deed toen hij Elliot zag was een hete pook tegen zijn arm aanduwen. Dat was nog niet eens het ergste. Er stond er nu ook leuk een in zijn nek. En het deed pijn en het irriteerde. Wat nog het ergste was, was dat het er voor eeuwig stond.

'Breek dat mes niet, zou ik zeggen,'was Koseys eerste gedachte en tevens ook het eerste was Kosey zei. Misschien niet de zin waarmee hij een fantastische indruk zou maken, maar wel een indruk. Maar wat maakte het uit? Hij was de eerste indruk voorbij bij Elio! Sowieso begreep Kosey niet echt wat het punt was van een smidse poetsen. Misschien waren er klachten gekomen en hadden ze gewoon zin om Kosey erheen te sturen, terwijl er eentje al aan het werk was. Kosey dacht niet dat er ook maar íémand graag in de smidse kwam. Stelletje sadisten. Waarom ze nu weer sadistisch waren, wist hij niet, maar voor Kosey was het zo. Einde verhaal. Gewoon. Ze waren een stelletje sadisten.

Elliot draaide zich met een schok om en keek verbaasd in de richting van de stem. Hij glimlachte toen hij zag dat het Kosey was en zuchtte. 'Ik dacht dat je weer een van die krachtige was.' Zei hij en keek even naar het mes. 'Ze zijn ook nooit tevreden met iets. Wat kom je eigenlijk doen?' Vroeg hij en draaide het mes om om de andere kant ook recht te slaan.

'Drie keer raden,'zei Kosey en hij knikte naar het typische schoonmaakkarretje, zoals hij het noemde. Bezem, dweil, emmer water en nog wat van die ongein. Dat ze nooit tevreden waren, wist hij al. Wat stof en hij zat alweer met dezelfde ruimte. Hallelujah, je zou er smetvrees van hebben. Hij verdachte de krachtmensen er wel van. Hal-lo, alles moest piekfijn in orde zijn? Spik en span, tip-top in orde, of wat voor uitdrukkingen ze nog allemaal hadden.

Elliot legde alle troep neer en liep naar hem toe. 'Hier schoonmaken heeft geen nut. Morgen is het weer een troep.' Zei hij en ging op dr tafel zitten. Het kon hem niet meer schelen hoeveel pijn hij ook zou moeten lijden. Dit was zijn leven en blijkbaar moest hij ervoor boeten.

'Weet ik veel. Ik ben hierheen gestuurd. Kan ik hier net zo goed zo hier wat stof afhalen en daar met een borstel over gaan. Dan is dat ook alweer gebeurd,'antwoordde Kosey. Wat maakte het uit? Overal was het één grote bende die ze met een team schoonmakers, geen enkel idee hoe ze die selecteerden, mais bon, zo moesten houden zodat het nergens op een ruimte leek waarin ook daadwerkelijk elke dag mensen kwamen. Oké, dat was de bedoeling.

'Als jij daar blij van wordt.' Zei hij en keek even naar zijn karretje. 'Karma zit me best wel tegen tegenwoordig.' Zei hij en lachte een keer. Meer niet, er kwam geen echte lach uit.

'Wat is er dan gebeurd?'Informeerde Kosey. Hij wist niet dat Elio in karma geloofde, maar als hij dat graag deed, hield Kosey hem niet tegen. Kosey vroeg zich wel af wat er was gebeurd. Dat was volstrekt legaal, voor zover Kosey wist. Nu ja, legaal in de wet, alvast. Hij dacht niet dat het ergens neergepend was, maar Kosey dacht wel dat het een ongeschreven wet was hier: nieuwsgierigheid voor krachtlozen? Vergeet het maar! Maar er waren vele ongeschreven wetten, dat zei echter niet dat ze niet werden nageleefd en als je dat niet deed, kreeg je nog altijd net zo goed straf. Ongeschreven of geschreven, het maakte op den duur niet meer uit.

Elliot zuchtte en liet zijn arm zien. Met zijn andere arm trok hij zijn kraag een stukje omlaag en hield zijn hoofd schuin zodat hij het kon zien. Het zag er nu nog niet echt uit als een echt brandmerk. Het waren nu eigenlijk een paar grote blaren die best wel pijnlijk waren. 'Het is wel typisch. De vorige keer dat ik te laat was werd ik alleen maar in de kerker gegooid voor drie dagen. Dat beviel me eigenlijk veel beter.'

'Pijnlijk,'was Koseys volstrekt nutteloze commentaar. Hal-lo, wat was het anders? 'Hoe verwachten ze dat je "optimaal presteert" als je brandwonden hebt?' Oké, hij had geprobeerd het dramatisch klinkende taalgebruik te imiteren, maar Kosey was daar absoluut niet goed in. Dat klonk beter in het Frans. Vond hij. 'Il faut prendre une torche et en placer dans cul,'vond Kosey ook. Misschien was het niet het netste taalgebruik, maar wie interesseerde het? Alsof iemand Franse spreektaal interessant vond.

'Nou, met of zonder zal ik nog niet optimaal presteren.' Zei hij en deed zijn kraag weer goed. 'Altijd maar straffen en straffen. Het was toeval dat het vuur nog aan was, anders had ik een andere straf gehad denk ik. Ach, we doen er niks aan. Nog iets interessant gebeurd in de tussentijd?' Vroeg hij maar, omdat hij Cosy toch niet verstond met zijn Frans.

"Men moet een fakkel nemen en het in hun kont steken." Ik vind mezelf creatief.
__
'Niet veel,'antwoordde Kosey. Goed, zoals altijd struikelden er een enkeling over draden, een ander was compleet geflipt en die ging tegen hem lallen over Maya's en was duidelijk niet zo blij dat Kosey zelf geen Maya was. Het kon Kosey geen bal schelen. Ze waren allemaal zo gestoord als wat. 'Alleen heb ik in tegenstelling tot jou geen vuur tegen me aan gehad. Schoonmaker zijn heeft ook voordelen!' Jazeker heeft het dat. Het was geen glorieus beroep en Kosey haalde er weinig voldoening uit, maar uiteindelijk was het een relatief ongevaarlijk beroep.

'Vuur is niet mijn grootste probleem. Ik denk dat ze Me zo onderhand wel zat zijn. Altijd te laat, nooit serieus.' Hij grijnsde en spring van de tafel af. 'Bij vuur werken heeft zo zijn voordelen. Ooit kwam hier een meisje met krachten en ze vroeg of ik haar wou brandmerken. Nou daar zeg ik echt geen nee tegen.'

'Daar wou ik bij zijn!'sprak Koseys zijn exacte gedachten uit. Hallelujah, waarom had hij zulke spektakels niet? 'Zei ze ook waarom ze dat wilde? Lijkt me vrij pijnlijk,'kon Kosey het niet laten toe te voegen. Moest pijnlijk zijn, Elio die een gloeiende staaf tegen je vel hield. Vooral omdat het Elio was. Eigenlijk was dat ook een van de weinige redenen waarom Kosey Elio's huidskleur duldde. Puur omdat hij niet de doorsnee blanke was en met evenveel plezier alle krachtmensen pijn deed. Zeker als ze het zelf vroegen. Waarschijnlijk zeiden ze nooit waarom, maar hij kon het toch proberen? Kosey zou het graag weten, waarom er Elio zo'n genoegen geschaft werd. Jammer dat er niemand hem ooit vroeg bleekwater in hun drinken te draaien zodat ze een pijnlijke dood zouden krijgen.

Elliot haalde zijn schouders op. 'Ze wou zichzelf straffen denk ik.' Zei hij twijfelend en voelde met zijn hand een keer aan de brandwond in zijn nek. 'Ze had er al twee, dus het was niet nieuw voor haar.' Elliot liep rustig naar het water vat en pakte een beker. Dit was totaal niet het schoonste water, maar beter dan niks.