Kamer met de Kachel

Darren had een stoel vlak voor de kachel gezet die volgens hem altijd werd aangehouden. Het was buiten koud en regenachtig, maar toch hield dat hem niet tegen om even een wandeling te gaan maken. Na die wandeling was hij helemaal doorweekt, maar daar had hij natuurlijk zelf voor gekozen. Hij hield zijn handen dicht bij het vuur en genoot van de warmte van de vlammen.

Het irritante aan deze kamer was dat Kosey hier niet vaak kwam, maar zodra hij hier kwam, hij wíst dat het lang ging duren. Had het met die haard te maken of lag het aan hem dat er hier altijd een dikke laag stof leek te hangen? Misschien viel het hem op, dat wilde niet zeggen dat het anderen opviel. Maar helaas veranderde dat er niets aan dat híj met een stofdoekje het stof moest verwijderen. Of hoe heette dat? Het lag op het puntje van zijn tong, hoor.

Darren had wel door dat er een schoonmaker was binnengekomen, maar de laatste tijd negeerde hij de gewone mensen meestal en reageerde niet wanneer ze tegen hem spraken, zoals nu dus eigenlijk liet hij die schoonmaker gewoon werken terwijl zich opwarmde aan de haard.

Hallo mens die Kosey niet kende. Hallo meneer, of hoe wil je aangesproken worden? Jongeman? Kosey wilde er best op wedden dat dat broekventje net volwassen was. Ook hallo. Maar goed. Ook hallo haard! Nog veel stof gevangen? Oh. De haard hoefde niet eens meer te antwoorden, niet dat Kosey dat ook verwachtte, maar het was duidelijk dat er een laag lag.

Enkel de aanwezigheid van de man irriteerde Darren. "Heb je iets nodig of zo" zei hij nogal bot maar keek de man niet aan en bleef in het vuur staren. Waarom moest die gast het in zijn hoofd krijgen om nu schoon te gaan maken, dat kon hij toch ook een andere keer doen.

'Ik moest in deze ruimte stof nemen, m'nsier,'Antwoordde Kosey. Arrogant ventje. Maar ach, dat waren ze allemaal. Als Kosey er even over nadacht, hij ook. Maar daar had hij geen last van. Van de anderen wel. Koseys egocentrische karakter had het weer overgenomen. Ach, boeide hem toch niet? Kosey was altijd egocentrisch en daar had niemand last van.

"Kan je dat geen andere keer doen en mij hier nu even alleen laten" zei Darren en stond op. De toon in zijn stem stond hem helemaal niet aan een gewoon mens hoorde niet zo te praten maar hem te respecteren.

'Dat zal ik doen,'Antwoordde Kosey. Oké, zoveel te beter. Als hij dat wou, prima. Dat ventje maakte het immers niet uit of Kosey gestraft werd voor ongehoorzaamheid. Was dat eigenlijk geen paradox? Ongehoorzaam zijn aan dat broekventje - Broekventje, goede bijnaam - of ongehoorzaam zijn aan degene die taken verdeelde? Het was sowieso gehoorzaam en ongehoorzaam zijn tegelijkertijd.

Darren had zich omgedraaid. "Wel als je wegging waarom sta je hier dan nog steeds" zei hij toen hij terug voor het vuur wou gaan zitten. 'Mensen ze zullen toch nooit verbeteren' dacht hij en schudde even zacht zijn hoofd.

Oh, het speet hem dat hij niet in een nanoseconde van het midden van de kamer naar de deur kon wandelen. Het speet hem zeer. Irritant Broekventje. Typisch blank. Hij was echt een idioot geweest. Goeds verwachten van blanken? Waar was hij mee bezig? Hij was geen vredelievend mannetje. Dat gaf hij zelf toe, maar elke keer weer had hij toch maar gelijk gekregen qua zijn beeld over blanken. En dus verdween Kosey. Alsjeblieft, Broekventje.

Darren was genoeg opgewarmd en vond het wel leuk om de krachteloze man nog meer op zijn zenuwen te werken. In vergelijking met wat ze hem hadden aangedaan was dit niks. "Wel ik ben toch klaar je kunt weer beginnen met afstoffen" zei hij en verdween achter de man de gang op.

'Goed,'beaamde Kosey. Oké, prima. Dus ging Kosey de kamer in. Oké, hij moest dan wel eerst langs Broekventje geraken. En dat lukte niet. Hal-lo, ga eens aan de kant? Oké, Broekventje zag eruit alsof hij volwassen was. Maar zijn gedrag vond Kosey toch iets kinderachtigs hebben. Die verwachting dat hij zou gehoorzamen aan die grillen. Dat had iets kinderlijks. Onvolwassen. Misschien was het Koseys verveling die hem ertoe dreef altijd slecht te denken over krachtmensen. Maar toch.

Darren kon deze man echt niet uitstaan, waarom wist hij niet waarschijnlijk omdat hij al een van de meest irritante gavenloze was die hij ooit had ontmoet. "Ok" zei Darren op een kille toon en stapte opzij waarna hij vooruit wandelde en de man met zijn schouder aanraakte en hem een lichte schok gaf zodat deze zijn plaats eens zou leren kennen.

Kosey wíst dat hij zwak was qua krachten. Hij had het niet en kon er niet tegen. Hij kon het niet afweren, laat staan dat hij er niets van voelde. Hij voelde er wel zeker wat van. En bovendien was er weinig nodig om hem neer te krijgen. Het was voornamelijk zijn trots die hem overeind hield. Alsof hij het hem niet gunde dat hij neerviel. Maar in elk geval voelde Kosey welzeker de schok en kon hij geen geschrokken blik tegenhouden. En hij stapte door met het stofdoekje in zijn hand. Eigenlijk wierp hij nog een blik vol minachting naar hem. Maar dat verdrong hij al snel uit zijn geheugen. Eigenlijk was het een slecht idee, om te doen, ondanks dat hij het niet kon terugdraaien. Maar hij had iets waar je hem om moest minachten. Iets lafs. Oké, zo had Kosey hem nog niet ervaren, maar het paste wel in Koseys beeld van een blanke.

Darrens blik kruiste nog een laatste keer die van de schoonmaker en in hij grijnsde niet maar keek de krachteloze even diep aan in de ogen om hem duidelijk te maken dat er niet zomaar met hem gespot werd. Het was ook een soort van uitdaging om hem te laten merken dat hij kon vechten als het erop aankwam, althans als hij de schoonmaker ooit nog eens zou zien.

Leuk voor je. Je hebt ogen. Applaus! Sarcasme, dat was iets wat hij wel verdiende, vond Kosey alleszins. Hij vond het dikke onzin, dat in de ogen staren. Maar Kosey mocht niet eens in de ogen kijken. Met een zelfgenoegzame blik wendde hij zijn ogen af. Regels waren regels, hoewel Kosey ze enkel volgde als het hem goed uitkwam.