Kamer van Darren

Wist Bree veel, ze wist niet eens waar Elliot sliep of Lin-Mae. Ze had ze alle 2 ontmoet en ze mocht ze echter ook alle twee. Ten slotte stopte ze voor een deur. Zachtjes legde ze haar hand er op en klopte ze. Haar hand begon meteen daarna al te trillen. Het was midden in de nacht, het was twee uur om precies te zijn en daar stond ze dan. 'Sorry als dit de verkeerde deur is' murmelde ze zachtjes.

Darren sliep niet graag, want de laatste tijd had hij enkel nachtmerries en werd hij bezweet wakker. Het was dus ook best normaal dat hij op dit uur nog wakker was en de lampjes van de lampions in zijn kamer aan en uit deed gaan, tot hij plots geklop hoorde. 'Wie zou hem nu midden in de nacht komen bezoeken' dacht hij want hij kon eigenlijk geen naam bedenken. Hij had nog steeds zijn gewone kleren aan en deed de deur open. "Wat is er" zei hij nogal kortaf, ook al was dat eigenlijk helemaal niet zo bedoeld.

Meteen schoot Bree van schrik overeind en maakte ze een aantal stappen naar achteren toe. 'Sorry meneer, ben vast verkeerd' sprak ze beschaamd terwijl ze hem aan keek met haar bruine ogen die nu groot van schrik waren. Ze snapte dat hij niet zo vriendelijk klonk en dat was dan ook echter haar eigen domme schuld, zij moest zo graag midden in de nacht Elliot of een andere bekende opzoeken waarbij ze was gezeldschap kon vinden, zo'n reactie was dus denkbaar.

Darren wist dat hij eerst waarschijnlijk nogal geïrriteerd had gekeken maar wou het meisje ook helemaal niet laten schrikken, enkel als ze natuurlijk geen gave had maar dat wist hij nu nog niet. "Eehm sorry ik wou je niet laten schrikken ofzo" zei hij op de rustige toon waarop hij altijd sprak. "Ben jij een schoonmaakster ofzo" vroeg hij met een beetje een verafschuwende klank in zijn stem want dat zou betekenen dat ze geen gave had en dan zou hij de deur gewoon sluiten.

Met grote ogen bleef Bree hem aan kijken. Ze schudde verward haar ogen heen en weer. 'Nee, ik verblijf hier. In het kamp' mompelde ze zachtjes. 'Sorry, ik was opzoek naar een bekende ofzo. ik ga wel weer' zei ze ten slotte met rode wangen, op zulke momenten kon Bree zich zelf wel slaan. Al snel wierp ze haar blik weer op de grond, ze durfde hem niet meer aan te kijken. Waarom wist ze echter ook niet, ze was gewoon bang.

'Ze was dus net zoals hem iemand met een gave' bedacht Darren zich en vond dat hij nu waarschijnlijk echt een slechte eerste indruk op haar had gemaakt. "Wel ik ben niet zeker of die nu nog wakker zijn maar je mag wel even binnenkomen als je wilt" zei hij er lag een beetje vriendelijkheid in zijn stem maar het was vooral een excuus voor zijn eerdere botte gedrag.

'Uhmm' murmelde Bree terwijl ze haar hoofd weer langzaam omhoog hief, ze keek hem een beetje twijfelachtig aan. Maar deed ze voornamelijk omdat ze er helemaal niks van snapte. 'Vind je dat dan niet erg?' vroeg ze een beetje onzeker terwijl er zoals zo vaak een frons tussen haar bijde wenkbrauwen inkwam.

"Wel laten we zeggen dat ik vanavond toch niet meer gaan slapen en anders zit ik hier alleen op mijn kamer dus wat gezelschap kan ik wel gebruiken" zei hij schouderophalend en probeerde te verbergen dat dit eigenlijk een van de eerste keren was dat hij iemand echt op zijn kamer uitnodigde.

Nog steeds bleef Bree een beetje twijfelen. 'Ehm is goed' zei ze ten slotte. Heel lichtjes sierde een glimlachje haar lippen. Voorzichtig stak ze haar hand uit naar de jongen en stelde ze zich voor. 'Ik ben Bree'

~~
ik weet niks ><

"Darren" zei darren en trok alleen even met zijn mondhoek zodat er niet echt een lach verscheen maar iets ongemakkelijks wat hij vaak deed in plaats van een hand schudden. Hij schudde geen handen omdat hij hoewel hij zijn gave vaak trainde hij er toch nooit zeker van was of hij zichzelf wel helemaal onder controle had en wou dus geen risico lopen om iemand te elektrocuteren . "Ga zitten" zei hij en spreidde zijn armen naar zijn kamer die er een beetje rommelig bij lag.

Bree vond het vreemd, hij schudde haar hand niet eens. Maar ze liet het er bij en hield voor zich zelf haar schouders op. Voorzichtig stapte ze naar binnen toe en plofte gewoon zoals ze bijna altijd deed op de grond neer. 'Leuke kamer Darren' zei ze ten slotte met een kleine glimlach op haar gezicht. Al snel richtte ze haar blik weer op de grond, ze wist namelijk dat het onbeleeft was om te staren naar iemand anders.

"Dankje" zei hij en keek zelf ook nog eens rond. De meerderheid van de lichtjes en lampionnen waren aan en dat licht was net iets te fel voor hem of toch zeker op dit tijdstip, met een paar simpele tikjes in de lucht doofden enkele lichtjes en lampionnen en hij vond het zo al veel beter. "Je mag best op het bed gaan zitten of in een stoel als de grond je te hard word."

Even keek Bree raar op, naar het gedempte licht tot ze zich bedacht dat ze één van de weinige was die gewoon op elk moment tegen fel licht kon zonder er last van te krijgen. 'Nee bedankt, ik zit bijna altijd op de grond' zei ze zachtjes. Snel wierp ze een blik op het licht maar wende hem al snel weer af, het leek raar als ze in het licht keek. Als of haar ogen een soort van magische weerspiegelingen hadden.

"Ow het het licht dat heeft met mijn gave te maken" zei Darren toen hij Bree raar zag opkijken. "Laten we zeggen dat ik nogal handig overweg kan met elektriciteit, wat kun jij trouwens als ik dat vragen mag" vroeg hij nieuwsgierig en om er zeker van te zijn dat ze misschien toch geen normaal mens was.

''Kracht van de maan' begon Bree zachtjes te murmelen terwijl in de kleermakers zit ging zitten en haar handen naast zich liet hangen. ''ik kan je in slaap laten vallen en nog wat dingentjes er om heen.'' zei ze zachtjes. Ze keek even op, weer naar 1 van de lampjes toe waardoor het opnieuw in haar oog zowat weerspiegelde. Maar dit keer bleef ze staren, om niet naar haar jurk hoefen te kijken of naar zijn gezicht.

"Ow en hoe werkt dat dan doe je iets met je handen ofzo" vroeg hij nieuwsgierig. Darren zou er enorm veel voor over hebben om te slapen maar wie weet was de slaap die Bree veroorzaakte dezelfde als normaal en kreeg hij ook in die slaap nachtmerries en wie weet kon ze met haar kracht zien wat zijn dromen waren en dat mocht echt niet.

'Ik zing je in slaap, of door een verkeerde toon in mijn woorden als iemand me laat schrikken' zei ze zachtjes terwijl ze even een snelle blik op hem wierp. 'Maar er zijn nog vele dingen die ik niet snap ana mijn gave, ik kan ook mensen in coma zingen' zei ze met een zucht.

"Ow elke gave heeft zo wel zijn nadelen. Ik moet bijvoorbeeld altijd oppassen wanneer ik iemand aanraak omdat ik ze per ongeluk kan elektrocuteren." zei hij instemmend. "Maar als je mensen in slaap zingt dromen ze dan ook of kan je dat ook zelf regelen" vroeg hij en hij probeerde de nieuwsgierige en hoopvolle toon in zijn stem een beetje te onderdrukken.

''Nog nooit geprobeerd, ik denk ook niet dat ik echt zulke dingen zal proberen'' zei ze zachtjes. ''Ik ben bang dat het zo ver kan komen dat ik dan iemand zo ver van de aarde af breng dat die gene zeg maar dood gaat'' zei ze terwijl er een frons tussen haar wenkbrauwen in kwam.

"Ow" zei Darren een beetje teleurgesteld maar hij herpakte zich zo snel mogelijk. "Moet je iets drinken ofzo" zei hij want als je zolang opbleef kreeg je wel af en toe dorst.

'Sorry' sprak Bree, ze haalde er soepel uit dat hij teleurgesteld was. Een zucht rolde over haar lippen heen terwijl ze een beetje bleef staren. 'Ik drink niet veel, dus nee bedankt' sprak ze ten slotte zachtjes.

"Ow ok dan niet" zei Darren en pakte voor zichzelf een blikje ice tea uit een kleine ijskast die in een hoekje stond. "Waarom wou je eigenlijk op dit uur nog iemand opzoeken" vroeg Darren want ze kon toch beter gaan slapen en de volgende dag met haar vrienden praten of was het zo belangrijk om ze nu te zien.

Zachtjes beet Bree op de binnenkant van haar lip. ' Ik heb niet zo veel slaap als iedereen nodig, hooguit 2 uur en ik verveel me snachts nog wel eens' zei ze zachtjes. Ze keek hem even aan en probeerde een beetje te glimlachen.

"Je bent zeker niet de enige, meestal ga ik naar buiten een korte wandeling maken ofzo, maar aangezien het me nu toch iets te kou is zit ik me ook wat te vervelen. De kans om gezelschap de vinden op dit uur is tamelijk klein maar ik denk dat jij dat ook al wel hebt vernomen."