De open plek

Cimi twijfelde of ze aardig of steng moest zijn, maar eigenlijk maakte hiet niks uit. 'Wat ik hier doe gaat je niks aan. Als je dichterbij komt dan laat ik je huilen als een kleine baby.' Zei ze en keek even naar haar wond. Op het maisblad lag wel genoeg bloed en ze liet haar arm rustig zakken waardoor het bloed gewoon op de bosgrond viel.

"Ik huil niet zo snel.", zuchtte Kaj terwijl hij stapje voor stapje dichterbij kwam. "En ik ben niet van plan om je te irriteren, ik wil alleen zien wat je doet. Het lijkt me namelijk interessant.". Echt iets voor Kaj, om zoiets interessant te vinden. Oh, als iemand haar mes in haar arm stak wilde je er echt meer van weten. Hij wel, en het maakte hem geen reet uit. Op ongeveer twee meter afstand stopte hij met lopen en ging hij op een steen zitten. Zijn staart ontspande en kronkelde zich om zijn lichaam. "Maar als je zo nodig je gave moet gebruiken dan mag dat van me. Ik zie het echter wel aankomen, tenminste, meestal.".

'Rot op.' Zei ze en keek hem dwingend aan. 'Als je het toch ziet aankomen.' Zei ze en stond op. Ze richtte beide armen op hem en nam gemakkelijk zijn bloed over. Ze zette het stil en liet hij irriteren in zijn lichaam. 'Zag je dit ook aankomen? Nieuwsgierige idioot.' Ze liet hem al snel weer los omdat haar arm nog erger begon te steken en ging weer zitten. 'Laat me met rust.'

Kaj zag al ruim van tevoren dat het meisje haar armen op hem richtte, in slow-motion zelfs. Maar hij besloot er niets aan te doen aangezien hij wel eens wilde weten wat ze van plan was en wat haar gave zou zijn. Al snel voelde hij dat zijn bloed stilstond, maar schreeuwen deed hij niet. Hij kreunde echter van de verrassing en hoestte kort toen het meisje hem weer losliet. "Ja, dat zag ik aankomen.", zei Kaj nuchter toen hij zich weer hersteld had.

Cimi keek niet meer naar hem en zuchtte. 'Hoe kom je aan die staart? Ben je een of andere mutant ofzo?' Vroeg ze ongeïnteresseerd en vouwde het maisblad tot een klein hoopje van blad en bloed en stak er een stokje doorheen.

Hij grinnikte toen ze hem een ironische vraag stelde. "Hoe kom je aan je gave? Ben je een of andere heks ofzo?", zei hij op zijn beurt om de opmerking terug te kaatsen.

'Wie weet. Maar als ik dat was, dan had ik het je nog niet verteld.' Zei ze en bekeek het pakketje. Ze pakte haar aansteker en stak het in de fik. 'Waarom heb je nou een staart?'

"Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Het zat er gewoon al vanaf mijn geboorte, veel kon ik er niet aan doen. Ze noemde me een demon.", zei Kaj met een trieste glimlach terwijl de herinneringen voorbijflitsten. Hij kromp in elkaar toen het beschuldigende gezicht van zijn moeder verscheen en schudde de golf emoties die erna zou volgen van zich af.

Cimi keek hem even onderzoekend aan en kroop naar hem toe. Ze pakte zijn hand en keek er even na. Met haar andere hand ging ze rustig over de lijnen op zijn hand en fronste. 'Pijnlijke jeugd gehad?' Vroeg ze en pakte ook zijn andere hand.

Kaj trok even zijn wenkbrauw op, maar liet deze weer zakken toen de verbazing langzaam weer weggleed. Ze was waarschijnlijk iemand die geïnteresseerd was in spiritualiteit en nu was ze zijn hand aan het lezen. "Klopt. Ik denk er liever niet over na, alhoewel dit toch vaak gebeurt.".
~
Lol is Cimi in Elliot's lichaam gekropen?

Ja, ik weet het. Sorry.
~~~~~~~~~~~

Cimi liet zijn handen los en zuchtte. 'Het spijt me, soms laat ik me meeslepen met mijn wil.' Zei ze en keek naar hem op. 'Hoe heet je?' Vroeg ze dit keer wel geïnteresseerd en keek hem in zijn ogen. Een blik zij meer dan duizend woorden voor haar.

"Ik heet Kaj.", zei hij kort, waarna hij reageerde op de intense blik die het meisje hem gaf door terug te staren, zodat hij al haar bewegingen veel langzamer zag dan normaal. "En hoe heet jij?", vroeg Kaj zonder zijn blik los te maken van de hare omdat hij wel eens wilde weten waarom ze hem zo aankeek.

'Cimi.' Zei ze en draaide haar hoofd een stukje. Ze glimlachte afwachtend en tikte hem lachend op zijn neus. 'Kijk me niet zo eng aan jij.' Zei ze en merkte dat heel haar stemming was omgedraaid. 'Wat weet je van Maya's?'

Kaj grinnikte en wendde zijn blik af. De meesten vonden zijn ogen eng, vooral omdat ze ergens in hun onderbewustzijn wisten dat hij er iets mee kon wat zij niet konden. "Ik weet er niet heel veel van, gewoon de basiskennis die iedereen heeft. Maar het heeft me wel geïnteresseerd. Dat doet het altijd wel, net als alle andere culturen van de wereld. Nou ja, ik vind de gerechten van de wereld nóg interessanter, maar cultuur komt daar vlak na.".

'Wat is de standaard kennis dan meneertje Kaj.' Zei ze glimlachend. 'Ik ben wel eens benieuwd wat je van mijn volk denkt.' Zei ze en keek even naar het verbrandde hoopje rode as.

"Dat wordt nog moeilijk. Ik denk dat je zelf ook weet dat die standaard kennis op de meeste scholen niet echt goed doorgegeven wordt. Het enige dat ik met zekerheid kan vertellen is dat ze voorspeld hebben dat de wereld zou veranderen in 2012.", zei Kaj met een knipoog. "Ik wil je niet boosmaken door foute verhalen te vertellen dus die hou ik voor me. Waarom vertel jij me niet de juiste dingen over de Maya's?".

'Dan weet je tenminste iets over ons.' Zei ze en dacht even na. Ze kwam dreigend dichterbij en legde haar hand op zijn hart. 'Als ik je dat vertel zal ik je moeten offeren aan de goden. Je hart eruit halen en je lichaam van een trap afrollen en je hoofd op een paal zette.' Ze ze en keek hem grijnzend aan.

Kaj lachte en duwde met zijn hand die van Cimi langzaam weg van zijn hart. "Klinkt heel erg leuk maar ik heb nog wat dingen te doen, waaronder de beste kok van de wereld worden.", zei hij met een glimlach. "Over koken gesproken; kan je me wel vertellen of de Maya's nog bepaalde gerechten hadden? Ik probeer graag dingen uit.".

Cimi glimlachte en haalde haar schouders op. 'Ik weet niet veel van koken. Alles wat de Guatemalteekse keuken maakt werd vroeger al door de Maya's gegeten. Nu nog steeds. Tortillas y frijoles en Comida Tipica zijn wel typische gerechten.'

De namen klonken Kaj inderdaad bekend in zijn ogen. Een lichte teleurstelling kon hij dan ook niet voorkomen. "Jammer.", zei hij met een spijtig gezicht. Toen viel zijn blik weer op de plek waar Cimi zichzelf zo-even gesneden had. "Doet dat geen pijn?", vroeg hij met een knikje naar de snee.

'Sorry, ik weet echt geen andere gerechten.' Ze legde haar hand over de wond heen en knikte. 'Dat is wel de bedoeling.' Zei ze en draaide haar rug naar hem toe. 'Zo werkt het nou eenmaal.'

"Zijn er geen pijnloze manieren om jezelf te straffen?". Kaj sloeg met zijn hand tegen zijn voorhoofd toen hij zijn eigen stomme blunder hoorde. "Dan is het geen straf meer.", corrigeerde hij voordat Cimi dit zou doen. "Het ziet er gewoon niet echt fris uit, dadelijk gaat het ontsteken.".

'Dat doet het niet, en anders stuur ik het toch weer schoon.' Zei ze en liet de binnenkanten van haar armen zien met de nog verse wond en de vele littekens en oudere wonden. 'Anders vergeven de goden je niet.'

"De goden hé..", mompelde Kaj zacht. "Zelf geloof ik er niet in, als je het niet erg vindt.". Kaj had vaak zat gebeden om ervoor te zorgen dat Josh hem aardig zou vinden en kijk wat het hem had gegeven. Een beschuldigende moeder en een dode jongen op de bodem van een ravijn.

Cimi keek hem ongelovig aan en stond op. Ze ging iets verder van hem wegzitten en zei zacht. 'Ooh.' Het was net gezellig en dan dit.