De open plek

Met soepele bewegingen ging Desh stapje bij beetje verder de open plek open. De sigaret bungelde tussen haar mond terwijl ze rond keek, ze had verlangens die ze hier niet kon vullen en daarom ging ze maar naar het bed toe. Zieken of gewonden konden wel wachten, nu was zij aan de buurt. Verveelt keek Desh een beetje rond terwijl ze een flinke heis nam.

Elliot zat verveeld in een boom zijn sigaretje te roken en zag in de verte iemand aankomen die ook aan het roken was. Toen ze bijna onder de tak doorkwam liet hij zich vallen en landde hij behendig voor haar. 'Waar denkt madam heen te gaan.'

'Madam verveelt zich te pletter en heeft genoeg mensen gezien die bloeden en nu weet madam niet wat madam moet gaan doen of waar madam heen gaat' zei Desh met een grote glimlach op haar gezicht van haar eigen woorden.

Elliot keek haar verbaast aan. 'Wil madam deze heer dan zeggen hoe ze echt heet?' Vroeg hij en glimlachte naar haar. 'En hoe verklaard madam dat gebloed?' Ze was raar, maar het was eigenlijk wel grappig.

'Natuurlijk wil Madam dat vertellen aan de heer, Denische, noem me maar Desh. En hoe heet deze heer hier?' vroeg Desh met een glimlachje op haar gezicht. 'Leeg bloedende kinders die elkaar van alles aan doen met kracht, vandaar dat gebloed. Verpleegkundige' murmelde ze met een scheef getrokken gezicht.

Elliot pakte haar hand en kuste de rug van haar hand. 'Aangenaamd, ik ben Varlow.' Hij keek haar even onderzoekend aan en fronste. 'Het is raar dat ik u nog nooit heb gezien daar. Ik kom er zowat dagelijks.'

Desh grinnikte even en knikte. 'Dat kan kloppen, ik ben overgeplaats. Ik werkte eerst elders tot ze deze madam niet goed genoeg meer vonden' zei ze met nog steeds dezelfde glimlach.

'Hoezo was madam niet goed genoeg? Rookte ze te veel?' Vroeg hij en pakte haar sigaret plagend af. Hij wist opzich wel dat ze dat niet leuk zou vinden, maar een beetje plagen kon geen kwaad.

'Ook en madam heeft nog andere verslavingen waar ze het niet mee eens waren' zei Desh met een glimlachje op haar gezicht. Ze trok een vragend gezicht toen hij haar sigaret afpakte en daarom pakte zij die van hem af en nam ze er een hijs van.

Elliot grijnsde enkeek haar geïnteresseerd aan. 'Wat voor een verslavingen heeft madam dan nog meer.' Vroeg hij en draaide de sigaret rond tussen zijn vingers.

'Andere verlangens, sex en drank' sprak Desh zonder enigste schaamte. Ze keek even weg toen ze wat hoorde, maar ze ontspande al snel weer toen ze door had dat het echter helemaal niks was.

Elliot grijnsde en sloeg een arm om haar heen en maakte een gebaar om de vette aan te duiden. 'Laat mij je dan meenemen in de wereld der verlangens. Onze wereld.' Zei hij nog steeds grijnzend.

Desh keek hem ondeugend aan en haar glimlach werd nog beter. 'Dat lijkt me een goed plan heer' zei ze. Opnieuw nam ze een hijs en blies ze het weer uit.

Elliot draaide haar een rondje en BAM zelf ook een trek van zijn sigaret. 'Waar zullen we alle regels die deze gevangenis brengt breken?' Vroeg hij en blies de rook recht omhoog uit.

Desh grinnikte even en merkte ten slotte ook dat haar sigaret bijna op was dus ze gooide hem op de grond en trapte hem uit. 'Zeg het maar heer' zei ze lachend.

'Ik dacht aan uw of mijn kamer. Als u dat tenminste aandurft?' Zei hij en gooide zijn sigaret ook maar neer en trapte hem ook maar uit. 'Of had u een beter idee?'

'ik logeer tijdelijk nog bij een ander iemand, uw kamer lijkt me een prima plek' zei Desh met een enorm glimlach op haar gezicht.

Elliot grijnsde en zei. 'Dan nodig ik u daar graag uit.' Hij tilde haar gemakkelijk op en liep in de richting van het kamp.

Cimi zat in kleermakers zit op de natte en vieze bosgrond. Het kon haar niks schelen. Het was puur natuur. Er lag een maisblad voor haar op de grond met een mes ernaast. Ze twijfelde niet en pakte het mes. Ze zette het tegen haar arm aan en keek naar de hemel. 'Medicijnen kwamen in mijn lichaam. Ik heb tegengestribbeld, gevochten en mijn kracht ten slechte gebruikt.' Somde ze op.

Kaj liep voorzichtig naar de open plek. De grond was vreselijk glibberig en hij wilde niet struikelen tussen deze rotsen aangezien een fout geplaatste rotspunt hem gemakkelijk zijn leven zou kunnen kosten. Kaj's staart was hierbij een bijzonder groot pluspunt, evenwicht houden werd veel minder moeilijk als je zo'n ding achter je had. Maar veel nut had het zwarte uitsteeksel niet echt, behalve dat het de meeste meisjes op een grote afstand hier en dat je er dingen mee kon vastpakken. Kaj zelf was te zwaar om eraan te gaan handen, dus wat zou je er nog meer mee kunnen doen? En waarom had hij het in hemelsnaam? Daar was geen reden voor, dat had hij begrepen. "Josh vond hem ook al een demon.", zuchtte Kaj. In de hij-vorm praten als hij alleen was vond Kaj fijn. Zo gaf het hem een gevoel van onschuld, alsof hij elke keer als er iets naars gebeurde slechts een toeschouwer was.

Cimi keek nog steeds naar de lucht en somde nog meer dingen op. 'Ik heb gedacht over een ander geloof. Maakte mensen in mijn hoofd belachelijk. Heb dit maisblad gestolen en heb u teleurgesteld.' Zonder enige moeite haalde ze met het mes uit in haar onderarm en liet het bloed op het maiblad lopen. Ze bleef naar boven kijken. Het was allemaal voor hun. Ze moest dit doen. Dit was de enige manier om vergeven te worden. 'Het zal niet meer gebeuren.' mompelde ze en hield verder haar mond, omdat de pijn in haar stem doorklonk.

Kaj keek op toen hij niet heel erg ver van hem vandaan iemand hoorde praten. Als hij zich niet vergiste was het een vrouw, of een meisje. Een van de twee. Langzaam liep hij erop af, tot slechts een paar bomen hem van de open plek scheidden. Snel dook hij achter een van deze bomen omdat hij een vreemd tafereel zag. Er zat een meisje en ze was niet echt bepaald iets doodnormaals aan het doen, oh nee. Ze sneed in haar eigen arm en het bloed goot eruit. Kaj wist niet zeker of hij haar nu moest helpen of dat dit haar alleen maar zou storen. Hij ging er maar van uit dat ze hem niets zou doen als hij even ging kijken en vroeg hoe het ging. Om duidelijk te maken dat hij begaafd was liet hij zijn staart nieuwsgierig van links naar rechts zwiepen terwijl hij zacht maar toch hoorbaar op haar afliep. "Hé. Gaat het wel?", zei hij zacht terwijl hij naar haar arm wees.

Cimi draaide zich geschrokken om en hield haar arm boven het maisblad. 'Wat doe je hier.' Zei ze en stak dreigend haar arm naar hem uit. 'Blijf daar. Kom niet dichterbij.' Waarom verstoorde iedereen haar rituelen? Snapte ze dan niet dat ze nu alleen wou zijn? Dit was haar tijd, haar eigen ingevulde tijd.

Kaj bleef staan omdat hij op de een of andere manier wist dat ze gevaarlijk was. Hij glimlachte en hield zijn handen voor zich. "Ik was van plan om hier even na te denken aangezien het hier altijd rustig was, maar nu wordt dat nogal moeilijk. Wat doe jíj hier en wat doe je als ik dichterbij kom?", vroeg hij voorzichtig terwijl hij haar indringend aankeek om te zien wat ze zou gaan doen.