De kapel

Kaj schrok zich een ongeluk toen Bree ineens op de grond lag. "Jezus, gaat het?", zei hij verschrikt terwijl hij de ketting met zijn staart voorzichtig in haar uitgestrekte handen neerlegde. Toen viel zijn blik op de wond die ze had. "Je bloedt.", zei Kaj met een bezorgde blik in zijn ogen. Zonder veel te zeggen tilde hij haar op, zijn rechterarm onder haar knieholten en zijn linkerarm onder haar schouderbladen. "Niet bewegen.". Bree was verrassend licht, wat het vervoeren een stuk makkelijker maakte. Hij hoopte maar dat Bree haar kettinkje goed vasthield, zo niet, dan zou hij het ding wel weer opvangen met zijn staart. Diende het uitsteeksel toch ergens voor.

Soms snapte Bree dingen niet, vooral niet als mensen haar wilden helpen. Ze was een monster met kracht, zo zag zij zich zelf dan. Ze kneep zowat in de ketting en zei toen. 'Mijn vader heeft hem gemaakt' Niet veel later opende ze haar mond alweer en begon ze te praten 'waarom mag ik niet bewegen?' er veel van snappen deed ze dus echter niet. Eigelijk was Bree op sommige punten nog heel kinderlijk, maar dat wou dan ook wel goed voor een meisje van vijftien.

"Omdat je dan misschien achter een boom blijft haken", zei Kaj nuchter terwijl hij voorzichtig tussen de bomen doorrende met Bree in zijn handen. De snee was nog lang niet gestopt met bloeden en hij wilde koste wat kost voorkomen dat het ding ging infecteren. Dat deed ten eerste pijn en zag er ten tweede absoluut niet uit. Bovendien zou het blikken trekken en hij had zo het gevoel dat Bree dat niet echt fijn zou vinden.