De kapel

"Waarom loopt hij in hemelsnaam hierheen?", vroeg Kaj aan zichzelf terwijl hij richting de kapel liep. Hij was niet gelovig en had naar zijn mening niet gezondigd, op zijn verleden na. Wat had hij hier dan te zoeken? Misschien had hij behoefte aan rust aangezien hier bijna nooit iemand was. Dat zou het moeten zijn. De vogels die om hem heen rondvlogen waren echter niet echt kalmerend en irriteerden hem. Hij keek langzaam naar rechts en ontdekte een ongelukkige vogel die te dichtbij vloog. Met behulp van zijn gave plukte Kaj hem uit de lucht en hield hem voor zich. Het ding schrok zich een ongeluk en piepte wild. Kaj staarde in zijn kraaloogjes, fronsde en liet het beest toen los. "Wat bezielt hem..", fluisterde hij.

Op haar blote voeten rende Bree vrolijk rond in haar korte maar vooral vage jurk. Vrolijk sprong ze omhoog en maakte ze een klein gilletje toen ze bijna op een egel ging staan. Met een boog huppelde ze er om heen. Pas toen ze de jongen op merkte die dicht bij De Kapel stond stopte ze. Ze keek hem met haar nu nog maanachtige ogen aan, ze had net gezongen voor een gewond dier waardoor haar ogen de kleur van de maan hadden. Ze keek hem met grote ogen aan, geen idee wat ze eigelijk moest doen. Moest ze rennen zo hard als ze kon? of moest ze hier, zoals nu als een plak blijven staan. Misschien moest ze wel hoi zeggen of iets anders. Maar Bree koos zoals meestal voor de plank manier.

Jurk:

Kaj hoorde het meisje al aankomen vanaf het moment dat ze gilde. Hopelijk kwam dit niet door hem. Voorzichtig draaide hij zich om. Nieuwsgierig staarde hij in haar ogen, zijn staart zwiepte heen en weer zoals altijd als er iets nieuws verscheen. "Hoi?", zei hij met een vragende stem. Misschien wilde ze wel helemaal niet met hem praten, dat zou hij begrijpen.

'I.ik e.ehm z.z.ag e.een egel waar i.ik bijna op stapte' legde Bree met moeite uit. Ze keek de jongen onderzoekend aan terwijl ze een stap achter uit op haar blote voeten zegde. 'Hoi' zei ze ten slotte zachtjes. Met nog steeds haar witte dus maanachtige ogen hem aan keek draaide ze haar hoofd een beetje scheef, dichter bij komen durfde ze op dit moment niet zo goed aangezien ze zich nu rot schaamde van haar gil.

"Oh. Fijn dat je er niet op gestapt bent, anders was je nu gewond.", zei hij vriendelijk. Kaj merkte dat het meisje niet de neiging had om dichterbij te komen. Zelf ging hij dus maar op een van de muurtjes zitten. Met zijn rechterhand tikte hij uitnodigend op de plek naast hem. "Ik bijt niet.", zei Kaj met een grijns.

Twijfelend liep Bree langzaam naar de jongen toe. Uiteindelijk bleef ze net voor hem staan en nam ze de plek naast hem in beslag. 'Ik ben Tanner, Bree Tanner' zei ze ten slotte zachtjes. Ze knipperde een paar keer met haar maanachtige ogen terwijl ze zijn blik probeerde te ontwijken, ze hield er gewoon echt niet van als mensen haar ogen zagen.

Kaj zag vantevoren al dat het meisje weg ging kijken en nam dus de tijd om haar ogen te bekijken terwijl ze haar hoofd voor zijn ogen in slow-motion afwendde. Toen ze uiteindelijk naast hem ging zitten keek hij weg omdat hij wist dat het niet echt fijn was als iemand je de hele tijd aanstaarde. Dat het meisje haar naam vertelde was een aangename verrassing. "Dag Bree. Ik ben Kaj Springfield.".

'Oke meneer Springfield' zei Bree zachtjes terwijl ze voor zich uit staarde. Ze boog haar hoofd voor over waardoor haar korte haren langs haar hoofd heen vielen. 'Wat doet u hier?' vroeg ze ten slotte. Dezelfde frons als altijd kwam tussen haar wenkbrauwen terecht. Ze wist niet wat ze moest doen, ze wist niet wat ze moest zeggen.

Hij barstte in lachen uit toen Bree hem ultrabeleefd aansprak. "Zeg maar Kaj hoor.", zei hij half lachend. Toen ze vroeg wat hij hier deed staarde hij diep in gedachten voor zich uit. "Geen idee. Misschien kan jij dat vertellen, want zelf weet ik het niet.", zei Kaj op een raadselachtige toon.

'Ik zeg liever meneer als u dat niet erg vind' zei ze zachtjes. Eventjes wierp ze een korte blik op Kai maar ze keek al snel weer terug, ze wist dat staren onbeleeft was. 'Om eerlijk te zijn was ik op zoek naar gewonden dieren of misschien iets anders, ik weet niet. Ik zit niet graag gevangen ergens, op mijn kamer of in een andere ruimte.' murmelde ze zachtjes.

"Oké mevrouw. Dan speel ik je spel mee.", zei Kaj met een glimlach. Bree had blijkbaar een liefde voor dieren die ze kon helpen. Iets aan haar stem klonk mysterieus, het leek haast alsof die een iets andere klank had dan die van normale begaafden. Kaj besloot dat hij dit moest onthouden, voor de zekerheid. "Dat is erg logisch. Ik geef ook de voorkeur aan het bos in plaats van de bedrukte ruimtes in het kamp.".

Bree sprong van het muurtje af en plofte ten slotte op de koude grond neer. ' Ik haat het kamp, ik haat de krachten' murmelde ze zachtjes. Ze streek haar korte haren uit haar zicht waardoor heel even haar ogen zichtbaar werden door de zon die er op scheen. Ze kon gewoon blijven staren, had geen last van fel licht. Haar ogen waren nog steeds wit, maanachtig en dat zal ook zo wel even blijven.

Kaj wilde ook opstaan toen Bree het eerst deed maar merkte dat zijn staart vastzat tussen een kleine spleet in de muur. "Shit.", siste hij kwaad. Hij probeerde het eruit te trekken maar dit deed nogal pijn, dus hij ging over op optie twee; de muur rammen of op zijn minst de stenen waartussen het uitsteeksel van zijn lichaam klem zat.

Bree keek hem aan, knipperde een paar keer verward en sprong toen over eind. 'Je kan wat slaperig worden' murmelde ze zachtjes. Ze sloeg een aantal zachte tonen aan waardoor hij wat slaperig zal worden, net zoals ze 2x bij Elliot had gedaan, het verminderde bij hem de pijn dus zal het bij hem ook moeten werken.. Ze stapte naar het muurtje toe waar ze met een ruk zijn staart er uit trok.

Kaj stond met zijn rug naar Bree toe en zag dus niet op tijd dat ze haar mond opende, waardoor hij niet kon voorkomen dat hij plotseling enorm slaperig werd. Zijn spieren verslapten en hij probeerde uit alle macht te blijven staan, maar slaagde hier niet in en viel zodra Bree zijn staart los had getrokken op de grond. "Oei, wat nou?", mompelde hij verbaasd.

Bree bukte met haar nu nog ergere witte ogen bij kaj neer. Zachtjes schudde ze aan zijn schouder, net zoals je normale mensen gewoon wekte. Ze hield haar mond gesloten voordat ze in lachen uit barste want er was eigelijk helemaal niks lolligs aan een jongen die op de grond lag omdat zij hem zo nodig bijna in slaap moest zingen.

Langzaam kreeg Kaj weer gevoel in zijn ledematen. Een beetje verward stond hij op. "Deed jij dat?". Een stomme vraag, natuurlijk deed zij het. De kracht die van haar stem afkwam was duidelijk te voelen geweest. Maar goed, zijn staart zat niet meer klem en er was niets meer aan de hand. Zijn probleem was opgelost. Kaj grijnsde. "Gaaf. Mijn gave is niet zo opvallend.".

Ze keek even naar hem en zuctte. 'Ik had liever geen gave gehad meneer, gaaf is het niet.' murmelde ze zachtjes. 'Ik heb laatst een hele bar in slaap laten vallen door een verkeerde toon' zei ze terwijl haar wangen rood werden, nog steeds schaamde ze zich voor haar actie in de bar waardoor iedereen plat lag, ze had er een rotzooi van gemaakt. Een zucht rolde over haar lippen heen terwijl ze richting de zon keek met haar witte ogen.

Kaj moest lachen toen Bree vertelde over haar blunder. "Zo erg is dat toch niet? Er zijn mensen hier die je met hun gedachten pijn kunnen doen, dat lijkt me vreselijk. En als je een fout maakt kun je die weer goed maken door je excuses aan te bieden. Als die mensen daar niet genoeg aan hebben zijn ze gewoon eikels.", zei Kaj met een vriendelijke glimlach. Hij pakte haar hand en draaide haar om, zodat ze hem aankeek. "Je moet jezelf niet al te veel de schuld geven, Bree. Als je dat wel doet krijg je die beelden nooit meer van je netvlies weg.", zei Kaj zacht.

Bree bleef kijken, wat ze niet bepaald snel bij iemand deed. Vooral niet als haar ogen nog wit waren, niet normaal zoals mensen het ook wel eens noemden. 'Meneer ik kan mensen zo ver weg zingen, zo ver dat ze in coma raken of zelf sterven. Wat is nou erg, elke fout kan fataal zijn.' sprak ze zachtjes terwijl ze hem aan keek. Ze persde haar lippen weer op elkaar als gebaar dat ze haar mond wel dicht hield.

"Dan is het juist van belang dat je jezelf vergeeft en je gave voor goede dingen gebruikt als je weg bent van deze vervloekte plek.", antwoorde Kaj. "Je kan je hele leven verspillen met jezelf te haten en alle schuld op je te nemen, maar denk eens aan de mogelijkheden die je hebt met jouw kracht. Je hebt m'n staart net uit een bijzonder netelige situatie weggehaald en daar ben ik je erg dankbaar voor.".

Bree probeerde zich los te maken en ze keek naar de zon. 'Zo zal ik niet leven meneer, nog een prettige dag' zei ze zachtjes. Net toen ze zich omdraaide viel haar maan ketting van haar nek af maar zij zelf had echter niks door. Ze wou weg, rennen. De egel nog een keer zien en daarna verdwijnen.

Kaj trok zijn wenkbrauw op toen hij Bree langzaam weg zag rennen. Met zijn staart ving hij het kettinkje op zodat het niet kapot zou gaan en hij liep voorzichtig door zodat hij voor Bree kwam te staan en haar door zijn handen tegen haar schouders te zetten tegen kon houden. Ookal zag hij dingen in slow-motion, hij moest wel rekening houden met de kracht waarmee mensen bewogen. "Rustig!", siste hij terwijl hij met zijn armen de kracht van Bree's rennende beweging opving en haar zo tot stilstand bracht. Hij hield het puntje van zijn staart, dat om haar ketting heen gekronkeld was, voor haar gezicht. "Je vergeet iets.", zei hij zacht.

Bree schrok nog al van hem waardoor ze onhandig op haar rug neer knalde. Toen ze het kettinkje zag werden haar ogen groot. Ze strekte haar armen uit, haar vader had hem jaren geleden voor haar gemaakt. De halve maan van de kracht, haar kracht van de maan. ''ik wil hem terug'' zei ze met grote ogen. Ondertussen had ze alleen maar naar de ketting gekeken en op de ketting geled en had ze niet eens doorgehad dat er een snee in haar arm zat, maar echt boeien deed het haar niet. Ze wou alleen haar ketting terug.