Hindernisbaan

S.j. zetten de hark en schop terug nadat hij ze wat schoon gemaakt had en liep terug naar Lin-Mae en ging bij haar op de balk zitten 'deed u dat, de rook in steen veranderen?' vroeg hij voor de zekerheid, want het kon net zo goed iemand anders zijn geweest.

"Ja, dat deed ik. Je mag niet roken, dat weet je.", zei Lin-Mae met een grijns. "Bovendien stinkt het vreselijk. Ik zou nooit kunnen snappen wat er lekker aan is.", vertelde Lin terwijl ze dromerig naar de horizon staarde, waar nu slechts miniscule straaltjes zon te zien waren die uit alle macht door de nachtelijke wolken probeerden te dringen.

S.j. knikte kort 'dat weet ik, maar ja' zei hij en zuchten vervolgens 'u heeft wel een gave kracht moet ik toegeven, ook al lijkt me het ook minder in sommige gevallen..' zei hij terwijl hij wat nadacht over vervelende situaties die ze kon hebben met haar kracht.

Lin-Mae grinnikte toen ze door wat de jongen zei moest terugdenken aan die keer dat ze een wolk versteende, maar stopte meteen met lachen toen haar hand over een van de brandmerken op haar benen gleed. Ze moest niet lachen om iets wat vreselijke gevolgen had kunnen hebben voor haar vrienden. "Dat heb je goed gezegd.".

S.j. keek naar haar en dacht na. In haar verleden had ze vast een paar ongelukken gehad, dat hadden wel meer mensen met hun krachten dat kon gewoon niet anders want niemand is perfect.

"Heb jij nooit nagedacht over hoe het voor jou zou zijn als je een gave had?", vroeg ze plotseling. Dit was een vraag die haar al meerdere malen had doen denken. Zouden normale mensen wel eens willen dat ze ook krachtiger waren dan nu? Dan zouden ze net zo behandeld worden als de begaafden, voor wie ze nu niet meer dan slaven waren.

S.j. dacht even wat na 'ik kan niet ontkennen dat ik nog nooit een kracht heb gewild, maar ik zou de mens zelf dan zeker wel anders behandelen dan jullie, de meeste mensen met kracht doen hier' zei hij en keek even naar de grond 'Maar ergens zou ik ook geen kracht willen, het lijkt me niet fijn als je een dodende kracht heb of iets in die richting, of ene kracht die je niet kan besturen.

Wat de jongen vertelde klonk logisch. Lin-Mae had zelf ook nooit helemaal begrepen waarom de mensen zo behandeld werden. Ze waren per slot van rekening gewoon hetzelfde als zij, maar dan zonder een aangeboren mutatie van het lichaam of de geest waarmee men bovennatuurlijke dingen kon doen. Ze stelde de vraag die ze ook een tijdje terug aan Varlow had gesteld. "Waarom komen jullie eigenlijk nooit in opstand?".

S.j lachten kort in zichzelf 'alsof we dat zouden winnen, de krachtigste van jullie bewaken het kamp, we zouden alleen kans maken als er verraders tussen de mensen met een kracht zouden zitten, mensen die ons willen helpen om vrij te komen'zei hij. en waar was het, de meest krachtigste onder de mensen met een kracht bewaakte het hele kamp, met die mensen wou je ook geen ruzie dat wist hij zeker.

"Een kanon kunnen de meesten van ons echt niet tegenhouden hoor. En als je moderne wapens maakt zouden er ook een hoop slachtoffers aan onze kant vallen aangezien sommigen van ons arrogant genoeg zijn om alleen met hun gave te vechten.", zei Lin-Mae op een minachtende toon toen ze dacht aan de begaafden die dit gedrag vertoonden

S.j. knikte, daar had ze zeker wel een punt, en wapens waren niet zo simpel om te maken 'als ik het vragen mag, Waarom vraagt u me dit soort dingen en geeft u me zelfs tips om jou soort te verslaan?'

Lin-Mae aarzelde even. "Omdat ik het zelf niet meer goed weet. Ze kijken me vuil aan op het kamp omdat ik anders met jullie soort omga dan de meesten van hen. Ik heb niet zo'n afstand van jullie soort als de begaafden hier. Nou ja, eigenlijk wel, maar sommigen van jullie zijn best aardig. Alleen die rotjongens op m'n oude school..". Lin-Mae balde haar vuisten toen ze terugdacht aan die pestkoppen. Vanwege haar woede begonnen haar ogen te gloeien, waardoor het eerste wezen dat haar aankeek, een toevallig passerende kat, onmiddelijk versteende. "Shit.". Ze stond op en liep snel naar het beest toe. Nadat ze hem kort een lik over zijn stenen rug had gegeven haastte ze zich weer terug naar de balk.

S.j. keek haar even raar aan toen ze de kat likte 'waarom likte je die kat..?' vroeg hij met z'n serieus mogelijk stem.

Lin-Mae keek de jongen vreemd aan. "Om het effect tegen te gaan natuurlijk?", zei ze terwijl de kat op een rustig tempo ontsteende.

S.j. keek naar haar 'een lik gaat het effect tegen?' vroeg hij voor de zekerheid. Hoe hij het ook plaatste het bleef raar en een beetje vies.

"Ja.". Toen ze zijn van afschuw vertrokken gezicht zag grinnikte ze. "Wil je liever een standbeeld blijven als ik je versteen dan? Dacht het niet. Bovendien zijn er ergere dingen waarmee sommige mensen ontsteend worden.".

S.j. keek nar haar en probeerde zijn gezicht weer wat normaler te krijgen wat gelukkig ook lukte 'zoals..?' vroeg hij toen

"Er worden verhalen verteld dat men in verre landen de transformatie tegengaat door een arm af te breken, een vingertop met bloed te besmeuren en dan magische tekens op het lichaam van het slachtoffer maakt waardoor de vloek gebroken wordt. Jammer genoeg ben je als je eenmaal normaal bent wel een van je ledematen kwijt, maarja, je leeft nog. Wat heb je dan liever?", zei Lin-Mae droog.

S.j. kreeg een rilling door lijn lichaam heen 'dan word ik liever gelikt ja' zei hij. hij kon zich niet voorstellen dat er een leden maat werd verwijderd zodat je weer kon leven.

"Precies.", zei Lin lachend. Het was een vreemde methode maar het werkte wel aangezien Lin de enige van haar soort was die versteningen met speeksel tegen kon gaan. Verder waren er talloze gruwelijke methodes die op de een of andere manier wel werkten maar altijd resulteerden in een ander ongelukkig mankement. "Ben je nieuwsgierig naar hoe het voelt? Versteend worden?".

S.j. keek naar haar. Iets in hem was erg nieuwsgierig maar een ander deel was er ook wel bang voor 'euhhhm..' zei hij twijfelend terwijl hij nog wat na dacht. Hij mocht geen nee zeggen maar ze vroeg het, dan mocht hij toch ook wel eerlijk antwoorden? hij slikte even zijn speeksel door en keek naar de grond 'een deel vind het wel interessant om het mee te maken maar een deel ook niet' zei hij 'maar aangezien ik geen nee mag zeggen tegen u wint het deel dat het wel wil'

Lin-Mae glimlachte. Zonder moeite staarde ze hem aan, begonnen haar ogen te gloeien en veranderde de jongen in steen. Ze had echter geen rekening gehouden met de zwaartekracht want hij gleed langzaam van de balk af en dreigde kapot te vallen. Bliksemsnel plofte ze op de grond en ging ze onder hem liggen, waardoor het standbeeld bovenop haar neerkwam. Ze kreunde en likte snel zijn achterhoofd zodat hij weer terug veranderde. "Mijn fout, sorry.", zei ze met een moeilijk gezicht omdat de jongen nog steeds bovenop haar lag.

S.j. wreef langs zijn voorhoofd toen hij weer normaal was en ging snel ven Lin-Mae af 'gaat het met u?' vroeg hij terwijl hij haar overeind hielp

Ze pufte opgelucht toen het gewicht van de jongen zich verwijderde van haar borstkas en knikte met een moeilijk gezicht terwijl hij haar overeind hielp. "Het gaat. Maar dat zal niet meer gebeuren.", mompelde ze, ontevreden met deze poging.

S.j. keek naar haar 'u kunt het wel nogmaals proberen als ik niet zit?' zei hij terwijl hij het zand van de kleding van Lin af schudden.