Hindernisbaan

S.j. stond rustig tegen ene boom aan en nam een hijs van zijn sigaret, hij het de hindernisbaan net weer goed gezet, het zand bijvoorbeeld weer even harken en de palen schoon vegen, omdat je het van zulke werkjes warm kreeg had S.j. zijn shirt uit gedaan. De zon ging langzaam onder en daarom was de horizon mooi gevuld met prachtige rode, oranje, gele en ook nog blauwe en witte tinten, het zag er altijd zo mooi uit vanaf dit punt als de zon onder ging. Een tevreden zucht verliet S.j.'s mond.

Mopperend liep Lin-Mae op de hindernisbaan af. Ze moest echter meteen teruglopen aangezien de zon nog volop scheen en ze daar voor geen meter tegenkon. Aangezien ze dit wel had verwacht pakte ze de ingeklapte paraplu die ze aan haar korte spijkerbroekje had vastgebonden en opende ze hem, zodat ze toch enigszins beschermd was tegen de zon. Het zag er debiel uit, maar ze had geen zin om morgen weer met brandwonden rond te lopen. Dan maar op een warme, droge dag met een paraplu over het veld heenlopen.

S.j. keek op toen ze een meisje aan zag komen lopen met een paraplu in haar handen. Ze kon het toch niet serieus mensen dat ze nog over de hindernis baan wou gaan nu hij eindelijke klaar was met zijn uren werk? S.j. ging van de boom af leunen en deed zijn sigaret uit, vervolgens deed hij zijn rug wat af en liep op het meisje af 'excuseer mevrouw maar de hindernis baan is net schoon gemaakt, misschien kunt u morgen komen trainen?' vroeg hij beleefd terwijl hij in een lichte buiging houding stond.

Lin-Mae keek de jongen glimlachend aan. "Morgen is de zon nog sterker en ik kan er niet tegen. Daarom was ik van plan om vandaag in de avond te trainen.", zei ze met een treurige blik. Ze keek door de stof van de paraplu heen en zag dat de zon nog een lange weg te gaan had. Een geïrriteerde zucht rolde over haar lippen. Bestond er nou maar iets van een ultrasterke zonnebrand.

S.j. keek haar even aan en dacht na, als u beloofd weinig troep te maken dat mag het van mij wel. Best jammer dat u niet tegen de zon kunt, de zonsondergang is namelijk prachtig nu' zei hij terwijl hij weer een keer naar de horizon keek. Het zal zeker nog ruim 3 á 4 minuten duren voordat de zon geheel weg was dus het meisje moest nog even wachten als ze echt niet tegen de zon kon.

Lin-Mae moest lachen om de opmerking van de jongen. Het 'mocht' van hem wel. Alsof het ooit niet zou mogen, maar toch. Hij kon haar eigenlijk niet echt iets gebieden. "Ik zal het proberen.". Zelf vond ze het ook jammer dat ze niet tegen de zon kwam. Het was een van de mooiste dingen van de wereld, zeker als hij onder ging, maar ze kon het niet zien, althans, niet met haar blote ogen. Het was gewoon gemeen.

S.j. dacht even na 'aan wat licht het eigenlijk waarom u niet in de zon kan zijn, door uw huid of kunt u niet tegen de uv stralen als u erin kijkt?' vroeg hij uit nieuwsgierigheid, als het haar huis was moest ze misschien wel een boerka dragen of zo, maar als het aan haar ogen lag was het lastiger, een zonnebril kon helpen maar niet goed genoeg dacht hij.

"Ik heb werkelijk geen idee. Als ik het zou weten hoefde ik niet steeds weg te rennen als er een straaltje zon verschijnt.". De zon ging tergend langzaam onder en Lin-Mae werd een klein beetje ongemakkelijk van de jongen, waarschijnlijk omdat ze hier met zijn tweeën waren en omdat ze er nogal vreemd uitzag met haar paraplu in haar handen terwijl het niet regende. "Sorry.", zei ze zonder enige reden.

S.j. glimlachte 'u hoeft geen sorry te zeggen mevrouw, nergens voor nodig' zei hij terwijl hij haar even aan keek 'het zal niet lang meer duren voordat de zon geheel onder is' zei hij vervolgens. Hij liep het veld op van de hindernis baan en ging op ene verhoogde balk zitten.

Lin-Mae zuchtte en liep de jongen achterna. "Eigenlijk heb ik hier helemaal geen zin in, maar m'n leraren vinden dat ik er als een slap elastiekje uitzie en een conditie heb die geen cent waard is. Ze hebben wel gelijk hoor, maar ze geloven me niet wanneer ik zeg dat ik sterker ben dan dat ik lijk. Alleen mijn conditie is flut, maar die heb ik eigenlijk niet nodig.".

S.j. keek naar haar 'aan uw conditie is zo gewerkt' zei hij. S.j. dacht wat na en keek naar de grond 'maar u weet, u kunt niet altijd op uw krachten rekenen..' zei hij bedenkelijk, er waren vast krachten die in sommige situaties nutteloos waren, of krachten die geen kwaad deden in een gevecht.

"Op mijn kracht kan ik wel altijd rekenen hoor. Behalve als ik geblinddoekt ben.". De zon ging bijna onder. Lin-Mae kon haar paraplu al een beetje inklappen en warmde een beetje op door haar gewrichten te strekken en even op een plaats te joggen.

S.j. keek naar haar en glimlachte 'maar u lijkt me geen persoon die machten loos is als u geblinddoekt zou moeten vechten..' zei hij. Hij stond op van de balk en liep het veld af zodat ze alle ruimte kon gebruiken die nodig was, boven dien mocht hij ook niet op het veld zijn als mensen aan het trainen waren.

Lin-Mae glimlachte. "Klopt.". Ze had niet voor niets vaak getraind zonder haar ogen te gebruiken. Al haar zintuigen waren goed ontwikkeld zodat ze zich aardig kon redden als een van de vijf uitgeschakeld was. Eindelijk liet de zon het afweten en kon Lin beginnen met het verbeteren van haar conditie, al had dit toch niet echt nut. Soepel sprong ze over de balken heen, afentoe met een specifieke sprong die in een echt gevecht van pas zou komen.

S.j. volgde haar training en snapte niet echt waarom ze nog zou moeten trainen, ze was snel en vrij soepel, maar voor hoelang zou ze dit vol houden. S.j. zuchten kort en haalde een sigaret uit zijn pakje en stak hem aan, hij nam rustig een hijs terwijl hij de aansteker weg stopte. Vervolgens blies hij der rook uit in een leuke wolk.

Lin rook al snel dat de jongen een sigaret opstak. Zonder al te veel te zeggen staarde ze eerst naar de rookwolk en toen naar de sigaret met de blik waarmee haar ogen gingen gloeien. Toen het rookwolkje versteend op de grond viel draaide ze haar hoofd weer en concentreerde ze zich op de hindernissen.

S.j. keek geschrokken naar het rook wolkje dat veranderde in steen, hij sprong snel opzij voordat het steenige wolkje op zijn tenen viel. Was zijn sigaret vervloekt of was er nog iemand in de buurt met een vreemde kracht, of was het zei. S.j. keek war rond en zuchten kort, misschien moest hij toch maar een gaan minderen met dar roken.

"Roken is ongezond.", mopperde Lin terwijl ze haar tweede rondje begon en de jongen passeerde. Ze was al aardig moe en kon dan ook niet voorkomen dat ze al bij de tiende balk hijgend op het zand neerplofte. "Verdorie.", fluisterde ze met een schorre stem terwijl ze op adem probeerde te komen. Als ze alleen maar over takken moest springen zou ze lang door kunnen rennen, maar gewoon over een vlakte rennen hield ze voor geen meter vol.

S.j. keek haar na, dus het was haar kracht, dus ze kon dingen verstenen, dat was best wel cool. 'mijn hersens zijn er verslaafd aan dus ze willen vast slecht zijn' zei hij met ene lichte grijns. Hij liep nar haar toe toen ze in het zand was gaan zitten 'neem anders even pauze' zei hij terwijl hij een drink-fles met water erin voor haar neus hield.

Lin-Mae nam het ding gretig aan en goot het water als een gek in haar mond. Jammer genoeg deed ze dit iets te wild waardoor de helft van de inhoud over haar gezicht plensde en haar haren kletsnat maken. "Shit.", zei Lin geïrriteerd. Ze stond op en veegde haar handen af aan haar gymshirt, waardoor het flesje op de grond viel. "Ik word zó roekeloos als ik moe ben, het is gewoon hatelijk.", zei ze met een zucht.

S.j. lachten en keek naar haar, hij was even het feit vergeten dat ze de hindernis ban erg bevuilde met dat water, nat zand was nooit leuk en het werd een vieze boel als je het ging harken. Hij was nog steeds wel verbaast over haar kracht, het leek hem wel vet om dingen in steen te kunnen veranderen, maar ook ene nadeel, stel dat je zulke krachten niet kon beheersen en iedereen veranderde die je tegen kwam. Konden ze dan nog wel weer normaal worden?

Ze raapte het flesje snel op. "Ik ga hier niet mee door, ze kunnen barsten wat mij betreft.". Als ze hier gewoon ging zitten totdat haar tijd erop zat zou dit geloofwaardig zat zijn. Conditietraining was niets voor haar en het hielp zéker niet. Met het flesje in haar handen liep ze naar een balk en plofte ze erop neer. Het plastic ding zette ze naast haar neer zodat ze het niet zou vergeten.

S.j. keek haar na en liep vervolgens naar een klein houten huisje waar al het gereed schap in stond, als hij nu even snel zijn werk deed was hij klaar voor vandaag, hij pakte de hark en ook een schop zodat hij het natte zand gewoon kon om spitten. Met de schop en hark vast liep hij naar het veld hij harkte wat delen en spitte de grond om bij het natte gedeelte, vervolgens harkte hij het goed. de grond was nu weer egaal en je zag eigenlijk niets meer van het natte deel.

"Sorry voor de rommel. Ik was iets te gulzig.", zei Lin toen ze zag dat de jongen háár troep aan het opruimen was. Als hij niet zo snel klaar was geweest had Lin hem geholpen. Ze zou dus echt niet meer gaan sporten de komende week. Vervelend rotgedoe. Het had toch geen nut. Maar hoe lang zou ze hier nog kunnen zitten? Ze keek even op haar horloge en ontdekte dat ze nog een kwartier moest 'sporten'. Dat werd dus lekker genieten van de avond.