Atletiekbaan

Daar rende ze dan, in haar korte gymbroekje en natuurlijk haar veel te grote shirt. Haar dunne benen renden zo snel als ze konden, misschien zelfs al een uur. Ze probeerde regelmatig te ademen. Nog steeds bleef ze rennen en rennen, ze raakte van zelf uit geput maar ze bleef zich zelf dwingen door te gaan. Ze kneep zachtjes in haar eigen hand en beet ondertussen zachtjes op haar lip. Maar ze rende zoals normaal op blote voeten.

S.j. liep op het grasveld dat in het midden van de renbaan lag, hij verzamelde de pionnen die eerder werden gebruikt voor een training spel, waar hij helaas aan het meegedeeld, hij werd gedwongen natuurlijk want vrijwillig zou hij zich nooit laten gebruiken als levend aas. De meeste mensen waren al weg, er was nog maar een iemand die het uiterste uit haar zelf haalde door de renbaan rond te rennen, ze had al een hoop rondje gedaan, dus het zou hem niet erg veel verbazen als ze zou stoppen, of uitgeput op de grond zou vallen.

Bree haar ogen kleurden langzaam wit, wit van de maan. Toen ze in de zon keek zag het eruit als of haar ogen witte spiegels waren. Ze lachte en zong een aantal noten waardoor ze slaperig zal worden maar ook een verdoofd gevoel zal krijgen. Ze lachte even terwijl ze voelde hoe langzaam ze verdoofd werd door haar kracht. De kracht van de maan. En daar ging ze, nog sneller als eerst zonder dat ze door had dat ze uitgeput was ook al zal ze dat vanavond zeker en wel voelen.

S.j. keek op toen hij het meisje hoorde zingen, en keek even raar toe haar ogen spier wit werden. hij haalde kort zijn schouder op en pakte de laatste pion van de grond af, vervolgens liep hij naar het huisje in de verte waar alle spullen stonden, linten, pionnen, palen en nog veel meer wat men gebruikte op ene atletiek baan.

Bree rende haar rondje af en stopte toen in 1x. Haar ogen waren nog steeds wit, maar ze stond in 1x keer stil. Ze keek naar de zon en lachte even. Ze voelde hoe moe ze was, hoe verdoofd haar benen waren. Als of ze bijna sliepen, zoals ze dus wou. Ze lachte even en bleef zo staan.

S.j. sloot het hok keurig af nadat hij de pionnen netjes had weggezet. Hij liep terug naar het veld en zag het meisje stil staan. hij dacht wat na en pakte een drink-fles uit de automaat en liep nar haar toe 'u zult vast wel een cool drankje lussen na die vele rondje' zei hij vrij beleefd en hield het flesje voor haar neus.

Pas toen Bree wat hoorde schudde ze zich zelf weer wakker, ze keek naar de jongen die voor haar stond en ze glimlachte even. Al snel keek ze weer weg, ze had liever niet dat mensen naar der ogen gingen staren zoals wel vaker gebeurden. 'Bedankt' zei ze zachtjes. Ze nam hem aan en draaide de dop er netjes af.

S.j. keek haar even aan en liep vervolgens weer weg, hij mocht niet te lang stil staan als er nog werk te doen was. Hij moest nog een aantal dingen doen. Een lichte pijn scheut ging door zijn lichaam heen toen hij een verkeerde beweging maakte tijdens het tillen van de horden, de pijn scheut kwam niet doordat ze te zwaar zijn maar door de blauwe plekken die hij had opgelopen toen hij levend aas was. Hij beet de pijn weg en droeg de horden naar de hut, deze moesten daar ook in staan.

Bree nam gulzig een paar slokken waarna ze het flesje weer dicht draaide. Zo snel als ze nog kon op haar korte benen rende ze achter de jongen aan en glimlachte ze even. 'Zal ik ergens mee helpen ik heb toch niet veel te doen' sprak ze zachtjes tegen hem. Al snel wierp ze haar blik op het gras en ze zuchtte even. Ze wou niet terug, naar haar kamer waar ze zich uren kon gaan vervelen of naar iets anders waar ze gecommandeerd werd.

S.j. glimlachte zwakjes 'ik waardeer uw aanbod maar is het niet een beetje raar al u mij zou helpen?' vroeg hij terwijl hij de hut van het slot haalde en de deur wijd open deed zodat hij de horden naar binnen kon dragen. Hij tilde de horden op en droeg ze de hut in het was ene echt doolhof daarbinnen en de horden stonden helemaal achterin.

Toch liep Bree hem achter na, ze stond er op. Hem te helpen. 'Ik heb een kracht en wat dan nog, we zijn alle twee levende wezens of mensen of hoe je het ook wil hebben, ik wil gewoon graag helpen. Ik wil niet die gene zijn met een kracht. Laat me je helpen' sprak ze zachtjes.

S.j. zetten de horden die hij droeg bij de rest en keek vervolgens naar het meisje 'nou als u erop staat zal er vast nog wel wat zijn waar ik uw hulp bij zou kunnen gebruiken' zei hij terwijl hij weer richting de uitgang liep. De atletiekbaan opruimen was vaak het meeste werk omdat je er veel spullen kon gebruiken, en sommige mensen met krachten echte sloddervossen waren.

Op Bree haar gezicht kwam langzaam een glimlachje, ze knikte en rende weer naar buiten toe, zo snel als ze weer kon op haar nog aardig verdoofde benen. Bij het veld stopte ze en raapte ze wat dingen op, ze vond het leuk. Helpen, ze had er altijd van gedroomd. Gedroomd om een normaal iemand te zijn, niet het meisje met de kracht van de maan.

S.j. vond het wel ene beetje grappig om te zien dat ze zo blij werd om hem te helpen. hij liet de deur dit maal open staan zodat het meisje zelf ook in de hut kon om dingen weg te zetten. Hijzelf liep naar de houten hutje wat er langs stond, hij pakte een hard en schop, hij moest altijd het zand bij het gedeelte verspringen om spitten zodat er gene onkruid kon groeien.

Soepel en makkelijk tilde ze wat dingen op en rende ze er op een normaal tempho dit keer mee naar de hut toe. Ze wist hoe het daar binnen in elkaar zat, ze was hier ten slotte al sinds haar dertiende en hielp graag mee. Een glimlach zat op haar gezicht. Ze vond het geweldig om de mensen hier te helpen.

S.j. legde de hard langs het zand veld op de grond en begon met het om spitten van de grond. Eerst maakte hij in het begin een kuil, het zand van de kuil legde hij aan het einde neer zodat het er aan het einde weer in kon, bij de tweede rij deed hij hetzelfde alleen gooide hij dit maal het zand in de niet al te diepe kuil die hij had gemaakt. Dit deed hij tot het hele veld was geweest.

Toen ze bij de hut was deed ze dingen die ze wel vaker deed, ze ruimde de spullen op de plek op waar ze hoorden en stapte weer naar buiten toe. Dit keer liep ze rustig naar de baan toe waar nog zo'n hekje stond. Toen ze er bijna was viel ze op haar kond, maar ze kon er wel om lachen. Ze veegde haar haren uit haar gezicht en lachte dus even.

s.j. keek op en lachte even kort 'gaat het een beetje?!' riep hij naar haar terwijl hij het laatste beetje nog om spitten.

Bree knikte en stak haar duim op, ze had 1 voordeel met haar kracht en haar kleine tengere en soepele lichaam. Soepel maakte een achter uit koprol. Ten slotte zette ze haar handen op de grond neer en drukte ze zich zelf op haar handen omhoog, zo ging het net zo snel als normaal lopen. En zo op handen ging ze weer richting de baan waar het laatste nog stond.

S.j. keek even naar hoe Bree rond liep op hara handen, hij lachte in zichzelf en zette de schop weg en begon daarna het veld egaal te harken.

Toen Bree eindelijk bij de baan aan kwam zette ze haar voeten weer soepel door middel van een bruggetje te maken neer en ging ze ietjes onhanddig staan.

Nadat S.j. niet veel later het veld had geharkt maakte hij de schop en hark schoon met een staal borstel en liep hij terug naar het houten hutje om de spullen weer op te bergen, dankzij de hulp van haar ging het werkje veel sneller en waren ze zo goed als klaar

Bree pakte het laatste opstakel en rende er mee naar het hutje toe. 'Deze moet er nog in' zei ze met een grote glimlach op haar gezicht.

S.j. knikte 'en met dat opgeruimd zijn we klaar' zei hij terwijl hij het houten hutje afsloot en de deur open hield voor Bree. 'Heel erg bedankt voor uw hulp' zei hij oprecht gemeend.