Grote lounge

Cimi dacht even na en zei toen twijfelend. 'Cimi, of vroeg je daar niet naar?' Ze wist het niet zeker, maar dacht dat hij maar haar naam vroeg.

'Daar vroeg ik wel naar,'Antwoordde Kosey,'gefeliciteerd, je bent zo ongeveer de enige in dit hele gebouw die begreep wat ik zo ongeveer had gezegd.' Gefeliciteerd. Dat werd tijd. Er begreep iemand Frans. Oké, dit was officieel het eerste gesprek waarin hij amper Frans ging vertalen. Jippie. Waarom hij zo gemakkelijk te vermurwen was tot een gesprek - tegen alle regels in, waar hij, hallelujah, voor een keer had aan willen hadden. Had vast te maken met het feit dat Cimi geen blanke was.

'Nou moet je niet spontaan alleen Frans gaan praten. Ja, ik ken wat Frans, maar meer ook niet.' Zei ze en glimlachte. 'Ik ben vereerd om bijna de enige te zijn.' Hij wist niet half hoe grappig het had geklonken.

'Dat doe ik sowieso,'Antwoordde Kosey,'meestal zijn ze me niet echt dankbaar.' Meestal? Ze vonden het niet eens kunnen dat hij praatte. Dus ja. Nu hij er over nadacht, zijn Engels was verschrikkelijk en Nederlands had hij ook slechts met vallen en opstaan geleerd. Dus als Frans erdoor klonk, vond hij dat nu niet bepaald zíjn fout.

'Slimmerd.' Zei ze plagend en glimlachte naar hem. 'Maar, even serieus. Niet doen bij mij. Ik wil wel kunnen volgen waar het over gaat.' Zei ze nog steeds glimlachend. Eindelijk iemand die niet zo gedreven was om iedereen in dit gebouw te vermoorden. Nou, dat dacht ze dan.

Als Kosey haar gedachten kon lezen, wat hij helaas niet kon, zou hij kunnen zeggen dat hij enkel de blanke mensen die hij absoluut haatte zou vermoorden. En dat waren er heel erg veel. Maar goed. Hij kon, tot zijn grote spijt, geen gedachten lezen, dus was Kosey zich van geen kwaad bewust. 'Ik kan best dingen in de goede taal, voor 'n keer, zeggen, hoor.' Beetje vertrouwen in deze man die altijd onverzorgd leek uit te zien, met zijn kroeshaar.

'Dankje.' Zei Cimi en keek vluchtig een keer om haar heen. Voordat ze verder wou praten met deze dude wou ze eerst iets weten. 'Ken je maya's?'

Kosey krabde aan zijn hoofd. 'Dat was toch dat volkje met die kalender? Ik verwar ze altijd met de Inca's,'Antwoordde Kosey naar waarheid. Bestonden er geen Incamaya's? Buh, veel te ingewikkeld. Kosey ne sais pas, il ne s'est interessé. Il ne sais pas. Pourquoi interroge-elle? Dat wist hij niet eens. Oké, Kosey wist niet bijzonder veel, maar aan psychologie moest hij zich vooral niet wagen. Gedrag kon hij nu niet bepaald analyseren.

Cimi keek hem verbaasd aan en zuchtte. 'Jij ook al.' Zei ze en ging weer zitten. 'Dat rare volkje met die kalender. Iedereen denkt dat. Een stom rot volkje.' mompelde ze geïrriteerd.

'Wat vind jij er dan van?'was Koseys vraag, in de hoop dat Cimi nu niet ging flippen als een teleurgestelde schizofreen. Hij dacht niet dat schizofrenen teleurstellen iemands hobby was, en als dat het wel was, vroeg hij zich af of die dan masochistisch was. Kon toch? Alleen kwam hij niet zoveel schizofrenen tegen. Hoe dan ook. Met een beetje geluk was Cimi dat niet en zou Elio geen grafschrift moeten verzinnen.

CImi keek naar de grond en probeerde rustig te blijven. 'Ik ven er een.' Zei ze zacht en liep weer naar haar kaarten. Ze legde ze netjes op een stapel en deed ze in haar tasje.

Dus ze bestonden nog. Leuk voor ze. Daar kon Kosey nul komma nul mee. Dat ze naar haar tafeltje zou normaal gezien het einde van het gesprek betekenen, maar waarschijnlijk was het die ene keer dat Kosey voluit kon praten - Dat had ze in ieder geval zélf gevraagd. Dus dat deed hij. Was het roekeloos? Zeker. 'Wat moet ik er me dan bij voorstellen?' Het was roekeloos, omdat hij geen flauw idee had wat kon en wat niet kon, bij Cimi.

Cimi draaide zich om en haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet, misschien kon je eens beginnen met ze te respecteren.' Zei ze emotieloos. De blijdschap van net was nu volledig verdwenen.

'Ik heb nooit gezegd dat ik dat niet deed. Ik ken de Maya's enkel niet goed, omdat ik me er nooit echt in heb geïnteresseerd.' Duidelijke reden. Maar het was dom. Oliedom om zoiets te zeggen. Hal-lo, hij was een soort van slaaf, had niets te zeggen. Domme Kosey. Jammer dat Koseys geweten en spijt altijd veel te laat kwam. Vandaar dat hij deze dingen nu totaal niet dacht en alleen maar geërgerd was door Cimi, gezien ze leek tegen te vallen. Had ze teveel blankenheid tegengekomen of wat? Ze reageerde precies zoals een blanke zou doen.

'Nee Kosey, dat heb je nooit gezegd.' Ze gong voor hem staan en tikte hem beschuldigend op zijn borst. 'Maar je denkt net als iedereen hier. Je bent geen steek beter. Ik dacht dat je anders was, blijkbaar hebben de kaarten het niet altijd goed.' Zei ze en draaide zich om.


Sorry, geen zin in switchen.

'Quelles cartes?'vroeg Kosey. Nee, geen zin in vertalen. Sommige dingen mocht ze ook zelf weten. Maar wélke kaarten? Waar had ze het over? Hij verwachtte geen antwoord en hij besloot weer verder te gaan stofzuigen. Immers, zijn dag mocht ook wel eindigen en die dag zou eindigen na dit werk.

Cimi liep gewoon door en plofte in haar kamer levenloos op bed. Ze dacht eindelijk een gelijke gevonden te hebben.

Poor Cimi.
__
En dus ging Kosey fijntjes verder met zijn fantastische werk van poetsen. Ah, nettoyer. Ce n'est pas son hobby, mais il faut nettoyer. Oui, il ne faut pas, mais il ne veux pas mourir. Feitelijk was dat een simpele samenvatting van waarom Kosey gehoorzaamde. Hij wou simpelweg niet dood. Tweeëntwintig was te jong om te sterven!