Het kerkhof

Darren zat tegen een kruisbeeld van een graf aangeleund en ademde diep in en uit. Hij zat hier graag, niet om de reden dat hier iemand lag die hij ooit had gekend, maar omdat hier geen elektriciteit aanwezig was en hij dus niet onophoudelijk de energie van verschillende voorwerpen om zich heen voelde trekken en hij moeite moest doen ze niet te controleren of ze kapot te laten gaan wat vaak gebeurde toen hij zijn gave nog maar net had.

Lin-Mae zoog de lucht van de doden met haar neus naar binnen. Op de een of andere manier werd ze hier rustig van, het was een plek waar ze haar verleden achter kon laten en niemand pijn zou kunnen doen met haar vervelende gave. Helaas werd haar korte vreugde bederft door de jongen die met zijn rug tegen een kruisbeeld aanzat. Met een grimas stopte ze met lopen en keek ze de jongen aan. Waarom zat hij hier, dat sloeg nergens op. Aan de andere kant, wat deed ze zelf hier? Touché. Ze zette haar irritatie aan de kant en liep rustig door.

Darren voelde een blik op zijn rug en draaide zich even om waar hij tot zijn verbazing een meisje zag, niet veel mensen kwamen naar hier en de kans om hier iemand te ontmoetten was eigenlijk echt klein. Darren wist eigenlijk niet echt hoe hij nu moest handelen. "Hallo" zei hij maar. Nu hij haar had begroet hoopte hij wel dat ze een gave had want hij wou geen woord uitwisselen met een krachtloze zoals hij de gewone mensen meestal noemden.

Ze keek hem met ogen tot spleetjes geknepen aan, kalmeerde toen en kaatste de begroeting terug met een moeiteloze "Hoi.". Zelf ging ze ook met haar rug tegen een kruis zitten, alleen dan vier graven van hem vandaan. Ze had niet echt behoefte aan een gesprek starten maar had geen probleem met reageren.

Darren hield eigenlijk niet van een gesprek maar nog minder van een pijnlijke stilte. Hij zat hier altijd al alleen en was het dus echt niet gewoon dat er vier kruizen verder iemand anders zat. Hij werd er gewoon zenuwachtig van en wanneer hij zenuwachtig werd kon hij zijn gave minder controleren en dat mocht dus ook niet gebeuren. "Wel ik dacht echt dat niemand anders zomaar naar een kerkhof kwam" zei hij rustig want eigenlijk was het nog wel een goeie vraag zo kon hij misschien meer over haar te weten komen.

"Ik had net zo min iemand hier verwacht als jij en aangezien ik hier later aankwam geef ik jou de eer om als eerste te vertellen wat jouw reden is.", zei Lin met een glimlach terwijl ze rustig voor zich uit bleef kijken. Ze vond het leuk om te kijken hoe een conversatie kronkelde en weer strak ging staan, het was een van de interessantste dingen die er bestond. Praten was op zich ook een kunst, als je het goed kon zou je daar een voordeel aan hebben. Net als Odysseus in de oude Griekse mythologie.

"Wel er is hier geen elektriciteit" zei hij rustig, veel had ze waarschijnlijk niet aan dat antwoord, maar het was er wel een. "En nu jij" zei hij rustig want hij wou voor hij echt iets over hem zou zeggen meer over haar te weten komen. Er stak een klein briesje op en in de verte begonnen de wolken donkerder te worden, het zou dus gaan regenen, maar veel trok Darren zich daar niet van aan.

"De lucht kalmeert me.", antwoordde Lin-Mae met een lichte fluistering in haar stem. "Het zorgt ervoor dat ik even rust heb.". Lin-Mae dacht na over de opmerking van de jongen. Geen elektriciteit? Bedoelde hij dat zijn gave daar iets mee te maken had? Waarschijnlijk was dit het geval.

"Hoe dan" vroeg Darren uit nieuwsgierigheid want hijzelf wist niet precies hoe de lucht iemand kon kalmeren, wie weet had het ook iets met haar gave te maken maar daar was hij niet zeker van.