Bloesempad

Oké. Hier mocht Kosey niet eens komen. Maar hij deed het toch. Misschien was dat rebels, maar kom. Maakt niet echt uit. Ze vonden sowieso wel een reden om 'm te straffen. Het was licht gedacht, maar Kosey kennende vond hij de ervaring zelf belangrijker dan de consequenties. Hij hield ervan als hij iets deed wat niet mocht. Gewoon. Voor de kick als 'ie niet betrapt werd. Het sloeg waarschijnlijk nergens op, maar toch.

Bree liep op haar blote voeten na zes dagen weer rond, na zes dagen in de kerker te hebben gezeten. De bloemen onder haar voeten voelden verlichtend, veel beter dan de kerker. Een rilling liep over haar rug heen terwijl ze de gedachte weer weg probeerde te duwen. Ze haatte de kerker. Vrolijk keek ze om zich heen terwijl ze bleef lopen, een soort van huppelen was het eerder in haar gebloemde jurkje. Na een tijdje voelde ze zich eindelijk weer een beetje vrij ook al was ze dat echter nog helemaal niet. Een lachje ontsnapte uit haar mond waarna ze weer verder huppelde.

Jurk":

Nogal veel...bloemen. En daar zag Kosey een gevaarte. Alweer met bloemen. Hoeveel bloemen konden er op één plek zijn. Wacht. Een mens. In bloemen gehuld. Hier. Op een plek. Waar hij niet mocht zijn. Oké. Daar ging de vrolijke vijf minuten die Kosey in gedachten had gehad. Jammer dat je hier altijd alles meteen zag.

Toch merkte Bree iemand anders op, daar zag ze iemand anders. Ze lachte even en deed net zoals in de gymzaal als of ze haar mond op slot draaide, ze verklikte niet graag mensen dan zat ze straks nog verder in de problemen. Vervolgens bukte ze met een glimlachje op haar gezicht om een bloed te plukken.

Kosey had absoluut geen enkel idee wat het Bloemengeheel bedoelde. Hij moest in ieder geval wel langs haar, en dat ergerde hem. Wat als dat handje draaien voor de mond - Betekende dat ze zwijgen ging of dat hij eraan was voor de moeite? - had betekend dat dit het einde van een vreugdevolle dag was? Hij kon het antwoord al raden. Zeg maar alvast dag met je handje.

De eerste en beste tak die Bree zag pakte ze beet, voorzichtig trok ze haar kleine lichaam op en keek ze de man nog een keertje aan. Ze hield haar hoofd vragend scheef terwijl ze hem aan keek, ze snapte het helemaal niet. Langzaam wist ze handig op de tak te klimmen.

'Hoe kom je in vredesnaam op die tak? Lijkt me nu niet bepaald stevig,'Liet Kosey zich ontvallen. Hé, sukkel die je bent! Kop dicht! Hij mocht hier niet eens zijn! En trouwens, ze was blank en een Bloemengeheel! Blanke Bloemengehelen niet vertrouwen! Het maakte niet eens uit of ze Bloemengeheel als bijnaam kregen of niet, ze was blank! Waar was hij mee bezig? Met te veranderen in een menslievend wezen? Oh god nee. Alles, maar niet dat.

'Ik ben licht' wist ze lachend uit te brengen terwijl ze richting hem keek. Al snel keek ze weer richting de zon die net af en toe een straaltje door de takken heen scheen. Zo kon Bree wel uren blijven kijken, zonder er ooit last van de hebben. Een lachje sierde haar lippen terwijl haar ogen op de zonnenstralen bleven gericht. Dat er iemand in de verte stond boeide haar eigelijk helemaal niks.

Als ze níét licht was, zou die tak allang gebroken zijn. Dank je wel voor de compleet nutteloze opmerking, zal ik onthouden. En blijf vooral daar zitten, dan kon hij weg. Bonne chance, Kosey Nkondo, mondieu, n'attende plus. En zo, zichzelf toesprekend in het Frans, in feite de enige taal waar hij geen enorm accent had. Duh. Hoe dan ook. Hij smeerde 'm. Nu ja. Hij ging zo onopvallend mogelijk weg. Hal-lo, met een klein beetje geluk kende zij zijn naam niet.

'Woops' zong Bree zachtjes maar ze was wat belangrijks vergeten, meteen viel het hele bos stil, slaap. Een zucht rolde over haar lippen heen, ze had natuurlijk niet moeten zingen. 'Nee he' zei ze zachtjes tegen zich zelf terwijl ze van de tak af sprong. Ze keek rond, maar ze wist de jongen niet zo 1,2,3 meer te zien. 'Hallo?' vroeg ze ten slotte zachtjes. Nog steeds keek ze vragend rond met een schuldgevoel.

En toen was Kosey zo ongeveer in slaap gevallen. Hoe had dat nu weer kunnen gebeuren? Boos op zichzelf vergat Kosey de mogelijkheid van irritant ettertje - Wist hij veel of dat meisje een irritant ettertje was, hij sloot de mogelijkheid vooral niet uit - die hem in slaap had gezongen in zo ongeveer twee seconden. Hoe moest hij dat nu weten? Hal-lo, hij was een schoonmaker.

Zo snel als Bree kon rende ze een beetje rond. 'Hallo?' zei haar stem zachtjes toen ze de man zag. Ze trok vragend een wenkbrauw omhoog, zo lang had ze niet eens iets gezongen, maar toch had ze hem om gekregen. Een frons kwam tussen haar wenkbrauwen in terwijl ze naar de man bleef kijken.

Koseys weerstand was nooit fantastisch geweest. Afweersysteem ging nog wel, maar zodra het op die magische dingen aankwam, ging Kosey finaal af. Maar wat maakte het uit. Kosey was van plan het niet aan zich te laten vreten. Ondanks dat het ongelooflijk gênant was. 'Bonjour et au revoir.' Als dat mens Frans kon, zoveel te beter voor haar, maar het maakte Kosey in feite niets uit.

Bree keek raar, Frans had ze nooit gehad. Ze had zelfs amper gewoon school gehad. Ze herkende de woorden duidelijk maar wat het betekende had ze geen idee. 'Hmm' murmelde ze ten slotte zachtjes met een vragende blik.